آداب زیارت امام حسین در مفاتیح

مقصد دوم در فصل هفتم از باب زیارات: آداب زیارت امام حسین علیه السلام: اول- سه روز روزه دارد پيش از آنكه از خانه بيرون رود و در روز سوم غسل كند چنانكه حضرت صادق عليه السلام به صفوان دستور العمل دادند و بيايد در ذكر زيارت هفتم و شيخ محمد بن المشهدى در مقدمات زيارت عيدين ذكر فرموده كه چون اراده كنى زيارت آن حضرت را پس سه روز روزه بدار و روز سوم غسل كن و اهل و عيال خود را بسوى خود جمع كن و بگو

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَوْدِعُكَ الْيَوْمَ نَفْسِي وَ أَهْلِي وَ مَالِي وَ وُلْدِي وَ كُلَّ مَنْ كَانَ مِنِّي بِسَبِيلٍ الشَّاهِدَ مِنْهُمْ وَ الْغَائِبَ‏

بار خدايا من امروز به تو سپردم خودم و اهل و عيالم و مال و فرزندانم ‏و هر كه با من راهى دارد حاضرشان باشد يا غايب

اللَّهُمَّ احْفَظْنَا (بِحِفْظِكَ) بِحِفْظِ الْإِيمَانِ وَ احْفَظْ عَلَيْنَا

بار الها حفظ فرما ما را به حفظ خودت به حفظ ايمان و نگهدار ما باش

اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا فِي حِرْزِكَ وَ لاَ تَسْلُبْنَا نِعْمَتَكَ‏

بار خدايا ما را در حرز خود گير و نعمتت را از ما باز مگير و سلب مفرما

وَ لاَ تُغَيِّرْ مَا بِنَا مِنْ نِعْمَةٍ وَ عَافِيَةٍ وَ زِدْنَا مِنْ فَضْلِكَ إِنَّا إِلَيْكَ رَاغِبُونَ‏

و آنچه از نعمت و عافيت داريم بر ما دگرگون مساز و بيفزاى بر ما از فضل خود زيرا كه ما به تو مشتاقيم

آنگاه از منزل خود بيرون برو با حال خشوع و بسيار بگو

لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ‏

نيست معبود حقى جز خدا و خدا بزرگتر است و ستايش خدا راست

و ثناى خداوند و صلوات بر پيغمبر و آل او صلوات الله عليهم بفرست و راه بيفت به آرامى و وقار و روايت شده كه حق تعالى خلق مى ‏كند از عرق زوار قبر امام حسين عليه السلام از هر عرقى هفتاد هزار ملك كه تسبيح مى‏كنند خداى تعالى را و استغفار مى ‏كنند براى او و براى زوار امام حسين عليه السلام تا آنكه روز قيامت برپا شود

مقصد دوم در فصل هفتم از باب زیارات: آداب زیارت امام حسین علیه السلام: دوم از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه چون به زيارت امام حسين عليه السلام بروى زيارت كن آن حضرت را محزون و غمناك و ژوليده مو و غبار آلوده و گرسنه و تشنه كه آن حضرت با اين احوال شهيد شده است و حاجات خود را طلب نما و برگرد و آن را وطن خود قرار مده

سوم- آنكه در سفر زيارت آن حضرت توشه را از چيزهاى لذيذ مانند بريانى و حلواها قرار ندهد و خوراك خود را نان با لبن يعنى شير يا ماست قرار دهد از حضرت صادق عليه السلام روايت است كه فرمود شنيده ‏ام كه جماعتى به زيارت امام حسين عليه السلام مى‏ روند و با خود سفره‏ ها برمى ‏دارند كه در آنها بزغاله‏ هاى بريان و حلواها هست و اگر به زيارت قبر پدران يا دوستان خود بروند اينها را با خود برنمى‏ دارند و در حديث معتبر ديگر منقول است كه آن حضرت به مفضل بن عمر فرمود كه زيارت كنيد امام حسين عليه السلام را بهتر از آن است كه زيارت نكنيد و زيارت نكنيد بهتر از آن است كه زيارت كنيد مفضل گفت پشت مرا شكستى فرمود كه و الله اگر به زيارت قبر پدران خود برويد اندوهگين و غمناك مى ‏رويد و به زيارت آن حضرت كه مى ‏رويد سفره ‏ها با خود برمى ‏داريد بلكه مى ‏بايد ژوليده مو و گرد آلود برويد مؤلف گويد پس چقدر شايسته است براى اغنيا و تجار كه ملاحظه اين مطلب را در اين سفر بنمايند و هرگاه در بلادى كه در بين راه ايشان است تا كربلا بعض دوستانشان كه ايشان را دعوت و ميهمانى مى‏ كنند و در زمان حركت از منزلشان سفره و ناهار خوريهاى آنها را از مطبوخات لذيذه و مرغ بريان و ساير برياني ها مملو مى‏ كنند قبول نكنند و بگويند كه ما مسافر كربلا هستيم و شايسته نيست براى ما تغذى به اين نحو غذاها شيخ كلينى رحمة الله عليه روايت كرده كه بعد از شهادت امام حسين عليه السلام زوجه كلبيه آن حضرت اقامه ماتم نمود براى آن حضرت و گريست و گريستند ساير زنها و خدمتكاران تا حدى كه اشكهاى آنها خشك شد و ديگر اشكشان نيامد پس از يك جايى براى آن مخدره هديه فرستادند جونى كه معنى آن را مرغ قطا گفته ‏اند براى آنكه از خوردن آن قوتى بگيرند در گريستن بر امام حسين عليه السلام چون آن محترمه آن را ديد پرسيد اين چيست گفتند هديه ‏اى است كه فلانى فرستاده براى شما كه استعانت بجوئيد به آن در ماتم حسين عليه السلام فرمود لسنا في عرس فما نصنع بها ما كه در عروسى نيستيم ما را چه به اين خوراك پس امر فرمود آن را از خانه بيرون بردند

چهارم- از چيزهايى كه در سفر زيارت امام حسين عليه السلام مندوب است تواضع و فروتنى و خشوع و راه رفتن مانند بنده ذليل پس كسانى كه در طريق زيارت آن حضرت سوار مى ‏شوند بر اين مراكب جديده كه به قوه بخار بسرعت حركت مى ‏نمايد و امثال آن بايد خيلى ملتفت خود باشند كه تجبر و تكبر نكنند و بر ساير زايرين و بندگان خدا كه بسختى و مشقت به كربلا مى ‏روند بزرگى ننمايند و آنها را به چشم حقارت نظر نكنند علماء در احوال اصحاب كهف نقل كرده ‏اند كه آنها از مخصوصين دقيانوس و بمنزله وزراى او بودند وقتى كه حق تعالى رحمت خود را شامل حال آنها فرمود و بفكر خدا پرستى و اصلاح كار خود برآمدند صلاح خود را در اين ديدند كه از مردم كناره گيرند و در غارى مأوى گرفته به عبادت خدا مشغول شوند پس سوار بر اسبها شده و از شهر بيرون آمدند همين كه سه ميل راه رفتند تمليخا كه يكى از آنها بود گفت يا إخوتاه جاءت مسكنه الآخرة و ذهب ملك الدنيا انزلوا عن خيولكم و امشوا على أرجلكم اى برادران اين راه راه آخرت است و بايد بنحو فقيرى و مسكنت رفت و ملك و رياست دنيا را بايد كنار گذاشت اكنون از اسبها بايد پياده شويد و با پاى پياده به درگاه حق تعالى برويد تا شايد پروردگار شما بر شما رحم نمايد و گشايشى در امر شما نصيب شما فرمايد پس همگى از اسبهاى خويش پياده شدند و در آن روز آن محترمين معظمين با پاى پياده هفت فرسخ راه رفتند تا آنكه پاهاى ايشان مجروح شد و خون از آنها متقاطر گرديد پس زايرين اين قبر مطهر اين مطلب را در نظر داشته باشند و هم بدانند كه هر چه در اين راه شخص براى خدا تواضع كند باعث رفعت مقام او خواهد شد و لهذا در آداب زيارت آن جناب از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام منقول است كه هر كه به زيارت قبر امام حسين عليه السلام برود پياده حق تعالى بنويسد از براى او به عدد هرگامى هزار حسنه و محو مى‏كند از او هزار گناه و بلند كند از براى او در بهشت هزار درجه پس چون به شط فرات برسى غسل كن و پاهاى خود را برهنه كن و نعلهاى خود را در دست خود بگير و راه رو مانند راه رفتن بنده ذليل

پنجم- آنكه اگر در بين راه زوار پياده ديد كه وامانده و خسته شده و از او استعانتى خواست تا ممكن شود در كار او اهتمام نموده و او را به منزل برساند و مبادا با او استخفاف و بى ‏اعتنايى نمايد شيخ كلينى به سند معتبر از أبو هارون روايت كرده كه من حاضر بودم در خدمت حضرت صادق عليه السلام كه فرمود به مردمى كه در نزد او بودند چه شده از براى شما كه استخفاف مى ‏نمائيد به ما پس برخاست از بين آنها مردى از اهل خراسان و گفت پناه مى‏بريم به خدا از آنكه ما استخفاف كنيم به شما يا به چيزى از امر شما فرمود آرى تو خودت يكى از آن اشخاص هستى كه سبك شمردى و خوار نمودى مرا آن مرد گفت پناه مى ‏برم به خدا كه من خوار نموده باشم شما را فرمود واى بر تو آيا نشنيدى فلان كس را در وقتى كه نزديك به جحفه بوديم با تو گفت مرا بقدر يك ميل سوار كن كه به خدا سوگند من خسته شدم به خدا سوگند كه تو سر بسوى او بلند نكردى و استخفاف به او نمودى و هر كسى كه مؤمنى را خوار نمايد ما را خوار نموده و حرمت خدا را ضايع كرده مؤلف گويد كه ما در آداب زيارت در ادب نهم كلامى با روايتى از على بن يقطين كه مناسب است با اين مقام ذكر كرديم به آنجا رجوع كن كه در آن موعظه نيكويى است و اين ادب كه در اينجا ذكر شد اختصاص به زوار امام حسين عليه السلام ندارد لكن چون اين مطلب در راه زيارت آن حضرت خيلى اتفاق مى‏ افتد لهذا ما در اينجا ذكر نموديم

ششم- از ثقه جليل القدر محمد بن مسلم مروى است كه به حضرت امام محمد باقر عليه السلام عرض كرد كه چون ما به زيارت پدرت حسين بن على عليهما السلام مى‏ رويم آيا نه چنان است كه در حجيم فرمود بلى گفت پس بر ما لازم است آنچه بر حاجيان لازم است فرمود كه بر تو لازم است كه نيكو مصاحبت بنمايى با هر كه رفيق تو است و بر تو لازم است كه كم سخن بگويى مگر سخن خير و لازم است بر تو كه ياد خدا بسيار بكنى و لازم است كه جامه ‏هايت پاكيزه باشد و لازم است كه غسل كنى پيش از آنكه داخل حاير شوى و لازم است كه با خشوع و رقت باشى و نماز بسيار بكنى و صلوات بر محمد و آل محمد بسيار بفرستى و بايد كه خود را نگاه دارى از چيزهايى كه سزاوار نيست تو را و بايد كه ديده خود را از حرام و شبهه بپوشانى و احسان به برادران مؤمن پريشان خود بكنى و اگر كسى را ببينى كه خرجيش تمام شده او را دستگيرى كنى و خرجى خود را ميان خود و ايشان برابر قسمت كنى و لازم است بر تو تقيه كه قوام دين تو به آن است و پرهيزكارى از چيزهايى كه خدا از آنها نهى كرده است و ترك كنى خصومت و بسيار قسم خوردن و مجادله و منازعه كه در آن قسم باشد پس چون چنين كنى تمام مى‏ شود ثواب حج و عمره از براى تو و مستوجب مى ‏شوى از جانب آن كسى كه طلب ثواب او كرده به مال خرج كردن و از اهل خود دور افتادن اينكه برگردى به آمرزش گناهان و رحمت و خوشنودى خدا

هفتم- در روايت ابو حمزه ثمالى از حضرت صادق عليه السلام در باب زيارت امام حسين عليه السلام منقول است كه چون به نينوا رسيدى بارهاى خود را در آنجا بگذار و روغن بر خود ممال و سرمه مكش و گوشت مخور مادامى كه در آنجا مقيم مى ‏باشى‏.

مقصد دوم در فصل هفتم از باب زیارات: آداب زیارت امام حسین علیه السلام: هشتم- غسل به آب فرات است كه روايات در فضيلت آن بسيار است در حديثى از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه هر كه غسل كند به آب فرات و زيارت كند قبر امام حسين عليه السلام را از گناهان خالى شود مانند روزى كه از مادر متولد شده باشد و اگر چه گناهان كبيره بوده باشد و روايت شده كه خدمت آن حضرت عرض شد كه بسا شود كه ما به زيارت قبر امام حسين عليه السلام برويم و دشوار باشد بر ما غسل زيارت بسبب سرما يا غير آن فرمود كه هر كه غسل كند در فرات و زيارت كند حسين عليه السلام را نوشته شود براى او از فضيلت آنقدر كه به شماره در نيايد و از بشير دهان روايت است كه حضرت صادق عليه السلام فرمود كه هر كه به زيارت قبر حسين بن على عليهما السلام برود پس وضو بگيرد و غسل كند در فرات برندارد قدمى و نگذارد قدمى مگر آنكه بنويسد حق تعالى براى او حجه و عمره و در بعضى روايات است كه غسل كن از فرات از موضعى كه برابر قبر آن حضرت واقع شود و خوب است چنانكه از بعضى روايات استفاده مى‏ شود چون به فرات برسد صد مرتبه‏

اللَّهُ أَكْبَرُ

و صد مرتبه‏

لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ‏

و صد مرتبه صلوات بر پيغمبر و آل آن حضرت بفرستد

مقصد دوم در فصل هفتم از باب زیارات: آداب زیارت امام حسین علیه السلام: نهم چون خواستى داخل حاير مقدس شوى از درى كه در جانب مشرق واقع است داخل شو چنانكه حضرت صادق عليه السلام به يوسف كناسى فرمودند

مقصد دوم در فصل هفتم از باب زیارات: آداب زیارت امام حسین علیه السلام: دهم در روايت ابن قولويه است كه حضرت صادق عليه السلام به مفضل بن عمر فرمود كه اى مفضل چون برسى به قبر امام حسين عليه السلام بر در روضه بايست و اين كلمات را بخوان كه ترا به هر كلمه نصيبى از رحمت الهى خواهد بود

السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ آدَمَ صَفْوَةِ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ نُوحٍ نَبِيِّ اللَّهِ‏

سلام بر تو اى وارث آدم برگزيده خدا سلام بر تو اى وارث نوح پيغمبر خدا

السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلِ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ مُوسَى كَلِيمِ اللَّهِ‏

سلام بر تو اى وارث ابراهيم خليل خدا سلام بر تو اى وارث موسى سخن گوى با خدا

السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ عِيسَى رُوحِ اللَّهِ‏

سلام بر تو اى وارث عيسى روح قدس الهى

السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ مُحَمَّدٍ حَبِيبِ اللَّهِ‏

سلام بر تو اى وارث حضرت محمد حبيب (و محبوب) خدا

السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ عَلِيٍّ وَصِيِّ رَسُولِ اللَّهِ‏

سلام بر تو اى وارث على وصى رسول خدا

السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ الْحَسَنِ الرَّضِيِّ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ‏

سلام بر تو اى وارث حسن مجتبى صاحب مقام رضا سلام بر تو اى وارث فاطمه زهراء دختر رسول خدا

السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الشَّهِيدُ الصِّدِّيقُ السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْوَصِيُّ الْبَارُّ التَّقِيُ‏

سلام بر تو اى شهيد راه خدا با صدق و حقيقت سلام بر تو اى وصى نيكوكار با تقواى

السَّلاَمُ عَلَى الْأَرْوَاحِ الَّتِي حَلَّتْ بِفِنَائِكَ وَ أَنَاخَتْ بِرَحْلِكَ السَّلاَمُ عَلَى مَلاَئِكَةِ اللَّهِ الْمُحْدِقِينَ بِكَ‏

سلام بر ارواح پاكى كه به بارگاه عزتت راه يافتند و به خدمتت رحل اقامت افكندند سلام بر فرشتگان خدا در گرد روح پاكت

أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاَةَ وَ آتَيْتَ الزَّكَاةَ وَ أَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَيْتَ عَنِ الْمُنْكَرِ

گواهى مى‏ دهم كه تو نماز را بپاداشتى و زكوة به مستحقان عطا كردى و امر به معروف و نهى از منكر فرمودى

وَ عَبَدْتَ اللَّهَ مُخْلِصاً حَتَّى أَتَاكَ الْيَقِينُ السَّلاَمُ عَلَيْكَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ‏

و خدا را با اخلاص كامل تا هنگام رحلت پرستش كردى سلام‏و رحمت و بركات خدا بر تو باد.

پس بسوى قبر روانه مى‏ شوى و به هر قدمى كه بر مى ‏دارى يا مى‏ گذارى مثل ثواب كسى دارى كه در خون خود دست و پا زده باشد در راه خدا پس چون به نزديك قبر برسى دست بر قبر بمال و بگو

السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ سَمَائِهِ‏

سلام بر تو اى حجت خداى در زمين و آسمانش

پس مى ‏روى و متوجه نماز مى‏ شوى و بهر ركعت كه مى‏ كنى نزد آن حضرت مثل ثواب كسى دارى كه حج و عمره هزار مرتبه كرده باشد و هزار بنده را آزاد كرده باشد و هزار مرتبه از براى خدا به جهاد ايستاده باشد با پيغمبر مرسل الخبر

مقصد دوم در فصل هفتم از باب زیارات: آداب زیارت امام حسین علیه السلام: یازدهم- از ابوسعید مدائنى منقولست که گفت رفتم به خدمت حضرت صادق علیه السلام و پرسیدم که بروم به زیارت قبر حسین علیه السلام فرمود بلى برو به زیارت قبر حسین علیه السلام فرزند رسول خدا صلى الله علیه و آله نیکترین نیکان و پاکیزه ترین پاکیزگان و نیکوکارترین نیکوکاران و چون آن حضرت را زیارت کنى نزد سر آن حضرت هزار مرتبه تسبیح حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام را بخوان و نزد پاهاى آن حضرت هزار مرتبه تسبیح حضرت فاطمه سلام الله علیها را بخوان پس نزد آن حضرت دو رکعت نماز بکن و در آن دو رکعت سوره یسَّ والرّحمن بخوان پس چون چنین کنى ثواب عظیم از براى توخواهد بود گفتم فداى تو شوم تسبیح على و فاطمه علیهماالسلام را به من بیاموز فرمود بلى اى ابوسعید،

تسبیح على علیه السلام این است :

سُبْحانَ الَّذى لا تَنْفَدُ خَزآئِنُهُ سُبْحانَ الَّذى لا تَبیدُ مَعالِمُهُ سُبْحانَ الَّذى لا یَفْنى ما عِنْدَهُ

منزه است آنکه تمام نشود خزینه هایش منزه است آنکه پایان نپذیرد نشانه هایش منزه است آنکه فانى نشود آنچه نزد او است

سُبْحانَ الَّذى لا یُشْرِکُ اَحَداً فى حُکْمِهِ سُبْحانَ الَّذى لاَ اضْمِحْلالَ لِفَخْرِهِ

منزه است آنکه شریک نگیرد هیچکس را در حُکمش منزه است آنکه از میان نرود فخر و عزتش منزه است

سُبْحانَ الَّذى لاَ انْقِطاعَ لِمُدَّتِهِ سُبْحانَ الَّذى لا اِلهَ غَیْرُهُ

آنکه دورانش پایان ندارد منزه است آنکه معبودى جز او نیست

و تسبیح حضرت فاطمه سلام الله علیها این است :

سُبْحانَ ذِى الْجَلالِ الْباذِخِ الْعَظیمِ سُبْحانَ ذِى الْعِزِّ الشّامِخِ الْمُنیفِ سُبْحانَ ذِى الْمُلْکِ الْفاخِرِ الْقَدیمِ

منزه است صاحب جلالت والاى بزرگ منزه است صاحب عزت بلند و فراز منزه است صاحب فرمانروائى گرانمایه دیرینه

سُبْحانَ ذِى الْبَهْجَهِ وَالْجَمالِ سُبْحانَ مَنْ تَرَدّى بِالنُّورِ وَالْوَقارِ

منزه است صاحب شادمانى و زیبائى منزه است آنکه جامه نور و وقار دربردارد

سُبْحانَ مَنْ یَرى اَثَرَ النَّمْلِ فِى الصَّفا وَوَقْعَ الطَّیْرِ فِى الْهَوآءِ

منزه است آنکه بیند جاى پاى مُور را در سنگ خارا و ردّ عبور پرنده را در هوا

مقصد دوم در فصل هفتم از باب زیارات: آداب زیارت امام حسین علیه السلام: دوازدهم آنكه نماز فريضه و نافله را نزد قبر امام حسين عليه السلام بجا آورد؛ زيرا كه نماز نزد آن حضرت مقبول است سيد بن طاوس گفته كه جد و جهد كن كه از تو فوت نشود فريضه و نافله در حاير شريف همانا روايت شده كه نماز واجبى نزد آن حضرت برابر است با حج و نماز نافله با عمره

مؤلف گويد كه در روايت مفضل گذشت ثواب بسيارى براى نماز در حاير شريف و در روايت معتبرى از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه هر كه زيارت كند آن حضرت را و دو ركعت نماز يا چهار ركعت نزد آن حضرت بكند ثواب حج و عمره براى او نوشته شود و آنچه از اخبار ظاهر مى‏ شود آن است كه نماز زيارت و غير آن را در عقب قبر آن حضرت و در بالا سر كردن هر دو خوب است و اگر در بالا سر كند عقبتر بايستد كه محاذى اصل قبر مقدس نباشد و در روايت ابو حمزه ثمالى است از حضرت صادق عليه السلام كه در نزد سر آن حضرت دو ركعت نماز بگزارد در ركعت اول سوره حمد و سوره يس بخوان و در ركعت دوم سوره حمد و سوره الرحمن بخوان و اگر خواهى در پشت قبر نماز را بكن و در بالاى سر بهتر است و چون فارغ شوى نماز كن آنچه خواهى و اما اين دو ركعت نماز زيارت ناچار است نزد هر قبرى كه زيارت كنند و ابن قولويه از حضرت باقر عليه السلام روايت كرده كه به شخصى فرمود اى فلان چه مانع است ترا كه هرگاه حاجتى براى تو روى دهد بروى نزد قبر حسين صلوات الله عليه و چهار ركعت نماز گزارى نزد او پس حاجت خود را بطلبى بدرستى كه نماز فريضه نزد آن حضرت معادل است با حج و نماز نافله معادل است با عمره‏

بدانکه بعد از مسجد کبیر کوفه مسجدى به فضیلت مسجد سهله در آن عرصه نیست و آن خانه حضرت ادریس علیه السلام و حضرت ابراهیم و محلّ ورود حضرت خضر علیه السلام و مسکن آن حضرت است و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که به اَبُوبَصیر فرمود: اى ابومحمّد گویا من مى بینم حضرت صاحب الامر علیه السلام در مسجد سهله فرود آید با اهل و عیالش و منزل آن حضرت باشد و حق تعالى هیچ پیغمبرى نفرستاده است مگرآنکه در آن مسجد نماز کرده است و هر که در آن مسجد اقامت نماید چنانست که در خیمه رسول خدا صلى الله علیه و آله اقامت نموده است و هیچ مرد و زن مؤ منى نیست مگر آنکه دلش مایلست بسوى آن مسجد و در آن مسجد سنگى است که در آن صورت هر پیغمبرى هست و هیچکس با نیّت صادقه نماز و دعا نمى کند در آن مسجد مگر آنکه برمى گردد با حاجت برآمده شده و هیچکس در آن مسجد امان نمى طلبد مگر آنکه امان مى یابد از هر چه که مى ترسد گفتم: فضیلت این است که از براى این مسجد است حضرت فرمود: زیادتر بگویم از برایت؟ عرض کردم: بلى. فرمود که: آن از جمله بقعه هائى است که خدا دوست مى دارد که او را در آنها بخوانند و هیچ شب و روزى نیست مگر آنکه ملائکه مى آیند به زیارت آن مسجد و عبادت مى کنند خدا را در آن. پس فرمود که: اگر من نزدیک مى بودم به شما همه نماز را در آن مسجد مى کردم پس فرمود که اى ابا محمّد آنچه وصف نکردم از فضیلت این مسجد بیشتر از آن است که گفتم. من عرض کردم: فدایت شوم و حضرت قائم علیه السلام همیشه در آن مسجد خواهد بود؟ فرمود: بلى الخ.

در فصل ششم باب زیارات؛ در اینجا بعد از بیان کردن فضیلت مسجد سهله، به اعمال آن می پردازیم:

پس دو ركعت نماز ميان شام و خفتن سنت است از حضرت صادق عليه السلام مروى است كه هر غمناكى كه چنين كند و دعا كند حق تعالى غمش را زايل كند و از بعض كتب مزاريه نقل شده كه چون خواستى داخل مسجد شوى بايست نزد در و بگو:

بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ مِنَ اللَّهِ وَ إِلَى اللَّهِ وَ مَا شَاءَ اللَّهُ وَ خَيْرُ الْأَسْمَاءِ لِلَّهِ‏

به نام خدا و به يارى خدا و از جانب خدا و بسوى خدا و آنچه خواست خداست و بهترين نامها مخصوص خداست

تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ وَ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ‏

توكل كردم بر خدا و هيچكس حول و قوه‏اى الا بواسطه خداى بلند مرتبه بزرگ ندارد

اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ عُمَّارِ مَسَاجِدِكَ وَ بُيُوتِكَ‏

پروردگارا مرا از تعمير كنندگان مساجد و معابد خود قرار ده

اللَّهُمَّ إِنِّي أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أُقَدِّمُهُمْ بَيْنَ يَدَيْ حَوَائِجِي‏

پروردگارا من به درگاه تو بوسيله محمد و آل محمد رو آورده ‏ام و آن بزرگواران را در جلو حوايج خود مقدم داشته ‏ام

فَاجْعَلْنِي اللَّهُمَّ بِهِمْ عِنْدَكَ وَجِيهاً فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ‏

تا اى پروردگار بواسطه آنها مرا نزد خود در دنيا و آخرت آبرومند گردانى و از مقربان درگاهت قرار دهى

اللَّهُمَّ اجْعَلْ صَلاَتِي بِهِمْ مَقْبُولَةً وَ ذَنْبِي بِهِمْ مَغْفُوراً وَ رِزْقِي بِهِمْ مَبْسُوطاً

خدايا بواسطه آن بزرگواران نماز مرا مقبول گردان و گناهانم بيامرز و رزقم را وسيع

وَ دُعَائِي بِهِمْ مُسْتَجَاباً وَ حَوَائِجِي بِهِمْ مَقْضِيَّةً

و دعايم را مستجاب و حاجت‏هايم روا فرما

وَ انْظُرْ إِلَيَّ بِوَجْهِكَ الْكَرِيمِ نَظْرَةً رَحِيمَةً أَسْتَوْجِبُ بِهَا الْكَرَامَةَ عِنْدَكَ ثُمَّ لاَ تَصْرِفْهُ عَنِّي أَبَداً بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏

و به ذات بزرگوار كريمت به من از روى لطف و مهربانى‏ نظر فرما كه به دان نظر لطف و عنايت نزد تو مستوجب كرامت شوم آنگاه تا ابد آن نظر لطف را از من باز نگردانى به حق رحمت بى ‏انتهايت اى مهربانترين مهربانان عالم

يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكَ وَ دِينِ نَبِيِّكَ وَ وَلِيِّكَ‏

اى خدا اى برگرداننده دلها و ديده ‏ها تو دلم را بر دين و آيين خود و رسول و ولى خود ثابت بدار

وَ لاَ تُزِغْ قَلْبِي بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنِي وَ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ‏

و دلم كه به نور هدايت روشن كرده ‏اى ديگر هرگز تاريك مگردان و از جانب خود مرا رحمت كامل عطا فرما كه محققا تويى بخشنده بى‏ عوض

اللَّهُمَّ إِلَيْكَ تَوَجَّهْتُ وَ مَرْضَاتَكَ طَلَبْتُ وَ ثَوَابَكَ ابْتَغَيْتُ وَ بِكَ آمَنْتُ وَ عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ‏

پروردگارا من به درگاه تو رو آوردم در طلب ثواب و رضا و خشنودى تو و به تو ايمان آوردم و بر تو توكل كردم

اللَّهُمَّ فَأَقْبِلْ بِوَجْهِكَ إِلَيَّ وَ أَقْبِلْ بِوَجْهِي إِلَيْكَ‏

پس تو هم روى به من كن و پيوسته روى قلب مرا بسوى خود گردان

پس بخوان آية الكرسى و معوذتين را و تسبيح كن خدا را هفت مرتبه و تحميد كن هفت مرتبه و تهليل بگو هفت مرتبه و تكبير بگو هفت مرتبه يعنى هر يك از

سُبْحَانَ اللَّهِ و الْحَمْدُ لِلَّهِ و لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ و اللَّهُ أَكْبَرُ

منزه است خدا و ستايش مخصوص پروردگار است و خدايى جز ذات مقدس پروردگار نيست و خدا بزرگتر است

را هفت مرتبه، بگو پس بگو

اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا هَدَيْتَنِي وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا فَضَّلْتَنِي‏

خدايا تو را سپاس مى ‏كنم كه مرا هدايت كردى و تو را ستايش مى‏ كنم كه مرا افزونى و برترى دادى

وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا شَرَّفْتَنِي وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى كُلِّ بَلاَءٍ حَسَنٍ ابْتَلَيْتَنِي‏

و تو را ستايش مى‏ كنم كه مرا شرافت دادى و تو را ستايش مى‏كنم كه بر هر حادثه و ابتلاى نيكو كه مرا بدان مبتلا كردى

اللَّهُمَّ تَقَبَّلْ صَلاَتِي وَ دُعَائِي وَ طَهِّرْ قَلْبِي وَ اشْرَحْ لِي صَدْرِي وَ تُبْ عَلَيَّ إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ‏

پروردگارا نماز و دعاى مرا بپذير و دلم را پاك ساز و مرا شرح صدر و فكر و همت بلند عنايت فرما و توبه من بپذير كه تو بسيار پذيرنده توبه خلق و به بندگان مهربان هستى.

و سيد بن طاوس فرموده كه چون اراده كردى كه به مسجد سهله روى، پس ما بين مغرب و عشا در شب چهارشنبه وارد آن مسجد شو كه افضل اوقات ديگر است، پس همان كه وارد شدى نماز مغرب و نافله ‏اش را بجا آور، پس برخيز دو ركعت نماز تحيت مسجد كن قربة إلى الله و چون فارغ شدى دستها را به سمت آسمان بلند كن و بگو

أَنْتَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ مُبْدِئُ الْخَلْقِ وَ مُعِيدُهُمْ‏

توئى خداى يگانه و يكتايى كه شروع ايجاد خلق از تو و بازگشت خلق بسوى توست

وَ أَنْتَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ خَالِقُ الْخَلْقِ وَ رَازِقُهُمْ وَ أَنْتَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ الْقَابِضُ الْبَاسِطُ

و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست تو خالق تمام خلق و رازق جميع بندگانى تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست تويى كه قبض و بسط عالم به دست توست

وَ أَنْتَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ مُدَبِّرُ الْأُمُورِ وَ بَاعِثُ مَنْ فِي الْقُبُورِ أَنْتَ وَارِثُ الْأَرْضِ وَ مَنْ عَلَيْهَا

تويى خداى يكتايى كه جز تو خدايى نيست تو تدبير كننده امور عالمى و برانگيزنده هر كه در قبرهاست تويى وارث زمين و هر كه روى زمين است

أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الْمَخْزُونِ الْمَكْنُونِ الْحَيِّ الْقَيُّومِ‏

از تو درخواست مى‏ كنم به اسم پنهان و مستور زنده پاينده ‏ات

وَ أَنْتَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ عَالِمُ السِّرِّ وَ أَخْفَى‏

و تويى خداى يكتا كه جز تو خدايى نيست دانائى به سر عالم و پنهانتر از سر

أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي إِذَا دُعِيتَ بِهِ أَجَبْتَ وَ إِذَا سُئِلْتَ بِهِ أَعْطَيْتَ‏

از تو درخواست مى ‏كنم به آن نامت كه هرگاه به آن نام تو را بخوانند اجابت كنى و هرگاه بدان نام از تو درخواست كنند عطا كنى

وَ أَسْأَلُكَ بِحَقِّكَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ بِحَقِّهِمُ الَّذِي أَوْجَبْتَهُ عَلَى نَفْسِكَ‏

و از تو درخواست مى‏ كنم بحق تو بر محمد و اهل بيتش و بحق آنها بر تو كه آن حق را تو خود بر ذات خويش فرض و لازم گردانيدى

أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَقْضِيَ لِي حَاجَتِي‏

درخواست مى ‏كنم كه درود فرستى بر محمد و آلش و حاجت مرا هم برآور

السَّاعَةَ السَّاعَةَ يَا سَامِعَ الدُّعَاءِ يَا سَيِّدَاهْ يَا مَوْلاَهْ يَا غِيَاثَاهْ‏

در همين ساعت در همين ساعت اى شنونده دعا اى سيد من اى مولاى من اى پناه من

أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ‏

از تو درخواست مى‏ كنم به هر اسمى كه تو خود را بدان نام خواندى و يا آن اسمى كه در علم غيب خود به خويش اختصاص دادى

أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُعَجِّلَ فَرَجَنَا

كه درود و رحمت بر محمد و آلش فرستى و در فرج و گشايش ما تعجيل فرمايى

السَّاعَةَ يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ يَا سَمِيعَ الدُّعَاءِ

اى برگرداننده دلها و ديده ‏ها اى اجابت كننده دعاى خلق.

پس به سجده برو و خشوع كن و بخوان خدا را به جهت هر چه كه مى‏ خواهى، پس نماز مى‏ گزارى در گوشه‏ اى كه طرف مغرب و شمال است دو ركعت و آن موضع خانه حضرت ابراهيم خليل عليه السلام است كه از آنجا به جنگ عمالقه رفت و چون از نماز فارغ شدى تسبيح بكن و پس از آن بگو

اَللَّهُمَّ بِحَقِّ هَذِهِ الْبُقْعَةِ الشَّرِيفَةِ وَ بِحَقِّ مَنْ تَعَبَّدَ لَكَ فِيهَا قَدْ عَلِمْتَ حَوَائِجِي فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

اى خدا بحق اين مسجد شريف و بحق هر كه در اينجا تو را پرستش كرده كه تو حوايج مرا كاملا مى‏دانى پس رحمت و درود فرست بر محمد و آلش

وَ اقْضِهَا وَ قَدْ أَحْصَيْتَ ذُنُوبِي فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اغْفِرْهَا

و حاجتهايم برآور و تو كاملا بر گناهانم به شماره آگاهى درود فرست بر محمد و آلش و گناهانم را ببخش و بيامرز

اللَّهُمَّ أَحْيِنِي مَا (إِذَا) كَانَتِ الْحَيَاةُ خَيْراً لِي‏

اى خدا مادامى كه زندگى من مرا خير و سعادت است مرا زنده بدار

وَ أَمِتْنِي (تَوَفَّنِي) إِذَا كَانَتِ الْوَفَاةُ خَيْراً لِي عَلَى مُوَالاَةِ أَوْلِيَائِكَ وَ مُعَادَاةِ أَعْدَائِكَ‏

و هنگامى كه مرگ بر من بهتر است بر دوستى دوستانت و دشمنى دشمنانت مرا بميران

وَ افْعَلْ بِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏

و با من آن كن كه سزاوار توست اى مهربانترين مهربانان عالم

پس نماز مى‏ گزارى در گوشه ‏اى ديگر كه در سمت مغرب و قبله است دو ركعت و دستها را بلند مى‏ كنى و مى‏ گويى‏

اَللَّهُمَّ إِنِّي صَلَّيْتُ هَذِهِ الصَّلاَةَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِكَ وَ طَلَبَ نَائِلِكَ وَ رَجَاءَ رِفْدِكَ وَ جَوَائِزِكَ‏

بار پروردگارا من اين نماز را به جاى آوردم براى طلب رضا و خشنودى تو و طلب عطاياى تو و اميدوارى پذيرش و جوايز تو

فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَقَبَّلْهَا مِنِّي بِأَحْسَنِ قَبُولٍ‏

پس درود و رحمت فرست بر محمد و آل محمد و از من آن را به بهترين وجهى قبول فرما

وَ بَلِّغْنِي بِرَحْمَتِكَ الْمَأْمُولَ وَ افْعَلْ بِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏

و مرا به رحمت و لطفت كه اميد دارم برسان و با من آن كن كه سزاوار لطف و مقام توست اى مهربانترين مهربانان عالم

پس به سجده برو و بگذار دو طرف صورت را بر خاك پس برو به گوشه ‏اى كه در طرف مشرق است و دو ركعت نماز گزار و دستها را بگشا و بگو

اللَّهُمَّ إِنْ كَانَتِ الذُّنُوبُ وَ الْخَطَايَا قَدْ أَخْلَقَتْ وَجْهِي عِنْدَكَ فَلَمْ تَرْفَعْ لِي إِلَيْكَ صَوْتاً وَ لَمْ تَسْتَجِبْ لِي دَعْوَةً

خدايا اگر گناهان و خطاهايم مرا در نزد تو بى‏ آبرو ساخته كه ديگر صداى من بسوى تو بلند نگشت و دعايم را مستجاب نفرمودى

فَإِنِّي أَسْأَلُكَ بِكَ يَا اللَّهُ فَإِنَّهُ لَيْسَ مِثْلَكَ أَحَدٌ وَ أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‏

در اين حال از تو درخواست مى‏ كنم اى خدا به حق ذات پاكت كه بى‏مثل و مانند است و متوسل مى‏ شوم به محمد و آلش

وَ أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُقْبِلَ إِلَيَّ (عَلَيَّ) بِوَجْهِكَ الْكَرِيمِ‏

و درخواست مى‏ كنم كه درود فرستى بر محمد و آل محمد و به ذات با كرم و رحمتت به من توجه و عنايت فرما

وَ تُقْبِلَ بِوَجْهِي (إِلَيْكَ) وَ لاَ تُخَيِّبَنِي حِينَ أَدْعُوكَ وَ لاَ تَحْرِمَنِي حِينَ أَرْجُوكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏

و روى دلم را بسوى خود به كلى متوجه گردان و هنگامى كه تو را به دعا مى‏ خوانم از كرمت محرومم مگردان و هنگامى كه به درگاهت دست اميد دراز مى‏كنم نااميدم مساز اى مهربانترين مهربانان عالم.

مؤلف گويد كه از بعض كتب مزاريه غير معروفه نقل شده كه بعد از آن مى ‏روى به گوشه‏ اى ديگر كه در طرف مشرق واقع شده و دو ركعت نماز گزار در آنجا و بگو

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ يَا اللَّهُ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

پروردگارا از تو درخواست مى ‏كنم به نام مباركت اى خدا كه درود فرستى بر محمد و آل محمد

وَ أَنْ تَجْعَلَ خَيْرَ عُمُرِي آخِرَهُ وَ خَيْرَ أَعْمَالِي خَوَاتِيمَهَا وَ خَيْرَ أَيَّامِي يَوْمَ أَلْقَاكَ فِيهِ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ

و پايان عمر مرا بهتر و خاتمه كارهايم را نيكو فرمايى و بهترين ايام مرا روز ملاقات خود قرار دهى كه تو البته بر هر چيز توانايى

اللَّهُمَّ تَقَبَّلْ دُعَائِي وَ اسْمَعْ نَجْوَايَ يَا عَلِيُّ يَا عَظِيمُ يَا قَادِرُ يَا قَاهِرُ يَا حَيّاً لاَ يَمُوتُ‏

اى خدا دعاى مرا بپذير و راز و نيازم را بشنو اى خداى بلند مرتبه بزرگ اى تواناى قاهر غالب اى زنده‏اى كه هرگز نميرد

صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اغْفِرْ لِيَ الذُّنُوبَ الَّتِي بَيْنِي وَ بَيْنَكَ‏

درود فرست بر محمد و آلش و گناهان مرا كه ميان من و توست ببخش و بيامرز

وَ لاَ تَفْضَحْنِي عَلَى رُءُوسِ الْأَشْهَادِ وَ احْرُسْنِي بِعَيْنِكَ الَّتِي لاَ تَنَامُ وَ ارْحَمْنِي بِقُدْرَتِكَ عَلَيَّ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏

و مرا بدان گناهان رسوا در حضور جمعيت مگردان و به چشم عنايتت كه هرگز به خواب نرود مرا مراقبت و حفظ فرما و به قدرتى كه بر من دارى بر من ترحم فرما اى مهربانترين مهربانان عالم

وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ‏

و درود خدا بر آقاى ما محمد و آل طاهرينش باد اى پروردگار عالم

پس نماز مى‏ گزارى در خانه ‏اى كه در وسط مسجد است دو ركعت و مى‏ گويى‏

يَا (مَنْ هُوَ) أَقْرَبُ إِلَيَّ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ يَا فَعَّالاً لِمَا يُرِيدُ يَا مَنْ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ‏

اى آنكه به من از رگ گردن نزديكترين اى آنكه هر چه بخواهى مى‏ كنى اى آنكه ميان شخص‏و قلب او حايل مى‏ شوى

صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ حُلْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ مَنْ يُؤْذِينَا بِحَوْلِكَ وَ قُوَّتِكَ‏

درود فرست بر محمد و آلش و بين من و گناهانم به قدرت و قوت خود حايل و مانع شو

يَا كَافِي (يَا كَافِياً) مِنْ كُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ لاَ يَكْفِي مِنْهُ شَيْ‏ءٌ

اى آنكه او كافى از هر چيز است و هيچ چيز از او كافى نتواند بود

اكْفِنَا الْمُهِمَّ مِنْ أَمْرِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏

ما را در امر دنيا و آخرت كفايت فرما اى مهربانترين مهربانان عالم

پس بگذار دو طرف روى خود را بر خاك مؤلف گويد كه اين مكان شريف در اين زمان معروف است به مقام امام زين العابدين عليه السلام و در مزار قديم نقل كرده كه بعد از دو ركعت نماز در اين مقام بخواند الخ و اين دعا در اعمال دكه باب امير المؤمنين عليه السلام در مسجد كوفه ذكر شد به آنجا رجوع شود

و در نزدیک دکه باب امیرالمومنین (که آن صفه‏ اى است كه متصل است به درى كه از مسجد بسوى خانه امير المؤمنين عليه السلام مفتوح مى ‏شده) بقعه اى است معروف به مقام مهدى علیه السلام مناسب است زیارت آن حضرت در آن محلّ شریف و از بعض کتب مَزاریّه نقل شده که شایسته است زیارت کنند آن حضرت را در این محل در حالى که ایستاده باشند به این زیارت الخ و این همان استغاثه اى است که ما در فصل هفتم از باب اوّل از کلم طیّب نقل کردیم آدابی که زائر حضرت سید الشّهدا باید آن‌ها را در راه زیارت و در آن حرم مطهر توجّه و مواظبت کند چند چیز است:

اوّل:

پیش از آن‌که از خانه بیرون رود، «سه روز» روزه بدارد و روز سوم غسل کند، چنان‌که امام صادق(علیه‌السلام) به صفوان دستورالعمل دادند و در ذکر خواهد آمد.

شیخ محمّد بن مشهدی در مقدمات زیارت «عید قربان و عید غدیر» ذکر فرموده که چون زیارت آن حضرت را اراده کنی، «سه روز» روزه بدار و روز سوم غسل کن و اهل و عیال خود را نزد خود جمع کن و بگو: اللّٰهُمَّ إِنِّي أَسْتَوْدِعُكَ الْيَوْمَ نَفْسِي وَأَهْلِي وَمالِي وَوَُلَْدِي وَكُلَّ مَنْ كانَ مِنِّي بِسَبِيلٍ، الشَّاهِدَ مِنْهُمْ وَالْغائِبَ . اللّٰهُمَّ احْفَظْنا بِحِفْظِكَ بِحِفْظِ الْإِيمَانِ وَاحْفَظْ عَلَيْنا . اللّٰهُمَّ اجْعَلْنا فِي حِرْزِكَ وَلَا تَسْلُبْنا نِعْمَتَكَ وَلَا تُغَيِّرْ مَا بِنا مِنْ نِعْمَةٍ وَعافِيَةٍ، وَزِدْنا مِنْ فَضْلِكَ إِنَّا إِلَيْكَ راغِبُونَ. خدایا من امروز به تو می‌سپارم خودم و خاندانم و مال و فرزندانم و هرکه را به صورتی از من بوده، حاضرشان و غایبشان را. خدایا نگهدار ما را با نگهداری‌ات، به نگهداری ایمان و بر ما نگهدار باش. خدایا ما را در پناهت قرار ده و نعمتت را از ما مگیر و آنچه در اختیار ما است از نعمت و سلامت کامل تغییر مده و از احسانت بر ما بیفزا که ما مشتاق به سوی توایم. آنگاه از خانه خود با حال خاکساری و فروتنی بیرون رو و بسیار بگو: «لَاإِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ وَ اللّٰهُ أَکْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلّٰهِ» و ثنای خدا را بر زبان جاری کن و بر پیامبر و آلش صلوات فرست و به آرامی و وقار حرکت کن.

روایت شده است: که خداوند از عرق زائر قبر امام حسین(علیه‌السلام) از هر قطره‌ای هفتاد هزار فرشته خلق می‌کند که خدای تعالی را تسبیح می‌کنند و از خدا آمرزش می‌خواهند برای او و زائران آن حضرت تا آن‌که روز قیامت برپا شود.

تور زیارتی عتبات کشور عراق تنها به زیارت حرم سرور و سالار شهیدان، حضرت امام حسین علیه‌السلام خلاصه نمی‌شود. بلکه در تور کربلا ابتدا به شهر نجف و به زیارت و پابوسی امیرامؤمنین امام علی علیه‌السلام می‌رویم و بسته به مدت‌زمان تور نجف – کربلا، 2 تا 3 شب در نجف اشرف اقامت خواهیم داشت.

قیمت تور کربلا هوایی 4 روزه چند است؟

دوم:

از امام صادق(علیه‌السلام) روایت‌شده: که چون به زیارت امام حسین(علیه‌السلام) بروی، آن حضرت را محزون و غمناک و ژولیده مو و غبارآلوده و گرسنه و تشنه زیارت کن که آن جناب با این احوال شهید شد و حاجات خود را بخواه و از کربلا بازگرد و آن را وطن خود قرار مده.

سوم:

زائر در سفر زیارت آن حضرت توشه خود را از غذاهای لذیذ مانند بریانی و حلواجات قرار ندهد، بلکه خوراکش را نان با شیر یا ماست تهیه ببیند.

از امام صادق(علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: شنیدم جماعتی به زیارت امام حسین(علیه‌السلام) می‌روند و با خود سفره‌هایی برمی‌دارند که در آن‌ها بزغاله‌های بریان و حلواجات هست، اگر به زیارت قبر پدران یا دوستان خود بروند قطعاً این خوراکی‌ها را با خود برنمی‌دارند.

در روایت معتبر دیگری نقل‌شده است: که امام صادق(علیه‌السلام) به مفضل بن عمر فرمود: زیارت کنید امام حسین(علیه‌السلام) را بهتر از آن است که زیارت نکنید و زیارت نکنید بهتر از آن است که زیارت کنید، مفضّل عرضه داشت: پشتم را شکستی! فرمود: و الله اگر به زیارت قبر پدران خود بروید، اندوهگین و غمناک می‌روید و به زیارت آن حضرت که می‌روید سفره‌ها با خود برمی‌دارید، درحالی‌که باید ژولیده مو و گردآلود بروید.

نویسنده گوید: پس برای ثروتمندان و تاجران چه اندازه شایسته است که این مسئله را در این سفر توجّه کنند و هرگاه در شهرهایی که تا کربلا بین راه ایشان است، عدّه‌ای از دوستانشان ایشان را دعوت و میهمان می‌کنند و در زمان حرکت سفره‌های آنان را از پختنی‌های لذیذ و مرغ بریان و سایر غذاها پر می‌کنند، قبول نپذیرند و بگویند: ما مسافر کربلا هستیم و برای ما تغذیه به این غذاها شایسته نیست.

شیخ کلینی روایت کرده: بعد از شهادت حضرت سید الشّهدا همسر کلبیّه آن حضرت مجلس عزا برپا کرد، گریست و سایر زن‌ها و خدمتکاران گریستند تا حدی که اشک‌های آن‌ها خشک شد، از جایی برای آن مخدّره «جونی» هدیه فرستادند که معنی آن را مرغ قطا گفته‌اند، این هدیه برای این بود که از خوردن آن در گریستن بر امام حسین(علیه‌السلام) نیرو بگیرند، چون آن بانوی محترمه آن را دید پرسید چیست؟ گفتند: هدیه‌ای است که فلانی برای شما فرستاده تا در ماتم امام حسین(علیه‌السلام) از آن کمک بگیرید، فرمود: «ما که در جشن عروسی نیستیم، ما را چه به این خوراک؟» پس دستور داد تا آن را از خانه بیرون بردند.

چهارم:

از مسائلی که در سفر زیارت امام حسین(علیه‌السلام) مستحب است، تواضع و فروتنی و خشوع و راه رفتن همانند بنده ذلیل است، پس کسانی که در راه زیارت آن حضرت، بر این مرکب‌های جدید سوار می‌شوند، باید خیلی متوجه خود باشند که بر سایر زائران و بندگان خدا که به سختی و مشقّت به کربلا می‌روند، بزرگی ننمایند و تکبّر نورزند و آنان را به چشم حقارت نبینند.

علما در احوال اصحاب کهف نقل کرده‌اند: که آن‌ها از خاصان دقیانوس و به منزله وزرای او بودند، وقتی حق‌تعالی رحمت خود را شامل حال آن‌ها فرمود و به فکر خداپرستی و اصلاح کار خود برآمدند، مصلحت خویش را در این دیدند که از مردم کناره گیرند و در غاری پناه گرفته به عبادت حق مشغول شوند، به این خاطر سوار بر اسب‌ها شده، از شهر بیرون آمدند.

همین‌که سه میل راه رفتند، تملیخا که یکی از آنان بود گفت: «برادران این راه، راه آخرت است و باید به صورت نداری و مسکنت رفت و فرمانروایی و ریاست دنیا را کنار گذاشت، اکنون از اسب‌ها پیاده شوید و با پای پیاده به درگاه حق روید، شاید خداوند به شما رحم کند و در کار شما گشایشی نصیب شما فرماید؛ همگی از اسب‌های خود پیاده شدند و آن افراد محترم و معظّم در آن روز، هفت فرسخ با پای پیاده راه رفتند تا پاهایشان مجروح و خون‌چکان شد!

پس زائران قبر مطهر امام حسین(علیه‌السلام) این واقعیت را در نظر داشته باشند و بدانند شخص در این راه هرچه برای خدا فروتنی کند، باعث بالارفتن مقام او خواهد شد، بنابراین اساس در آداب زیارت آن جناب از امام صادق(علیه‌السلام) روایت شده: هرکه پیاده به زیارت قبر امام حسین(علیه‌السلام) برود، حق‌تعالی برای او به عدد هر گام هزار حسنه می‌نویسد و هزار گناه را از او محو می‌کند و برای او هزار درجه در بهشت بلند می‌فرماید، چون به شطّ فرات رسیدی غسل کن و پایت را برهنه نما و کفش‌های خود را در دست گیر و راه برو همانند راه رفتن بنده‌ای خوار.

پنجم:

اگر در بین راه زائر پیاده‌ای را دید که وامانده و خسته شده و از او کمک خواست، تا تواند در کار او بکوشد و او را به منزل رساند و مبادا که او را سبک شمارد و به او بی‌اعتنایی کند.

شیخ کلینی به سند معتبر از ابو هارون روایت کرده: من در خدمت امام صادق(علیه‌السلام) بودم، به جمعیتی که نزد ایشان بودند فرمود: شما را چه شده که ما را خوار می‌کنید؟ از میان آنان مردی از اهل خراسان برخاست و گفت: پناه می‌بریم به خدا از این که ما شما را یا چیزی از امر شما را خوار کنیم و آن را کوچک شماریم، فرمود: آری تو خودت یکی از آنانی هستی که سبک شمردی و خوار کردی مرا!

آن مرد گفت: به خدا پناه می‌برم که من شما را خوار کرده باشم. فرمود: وای بر تو، وقتی که نزدیک به جحفه بودیم، آیا نشنیدی که فلان کس به تو گفت: مرا به اندازه یک میل راه سوار کن، به خدا سوگند من از پیمودن راه خسته شدم، سوگند به خدا تو سر به سوی او بلند نکردی و او را سبک و خوار شمردی و هرکه مؤمنی را خوار نماید ما را خوار کرده و حرمت ما را به تباهی کشیده است!

نویسنده گوید: ما در بخش‌های گذشته در آداب زیارت، در کلامی با روایتی از علی بن یقطین که مناسب با این مقام است ذکر کردیم، به آنجا رجوع کن که در آن روایت موعظه نیکویی است و این ادب که در اینجا ذکر شد، اختصاص به زائران امام حسین(علیه‌السلام) ندارد، ولی چون این مطلب در راه زیارت آن حضرت بسیار اتفاق می‌افتد، به این خاطر آن را در اینجا ذکر کردیم.

ششم:

از ثقه جلیل‌القدر محمّد بن مسلم روایت شده: که به حضرت باقر(علیه‌السلام) عرض کرد: ما زمانی که به زیارت پدرتان حسین بن علی می‌رویم، آیا چنین است که در حج خانه خداییم؟ فرمود: آری، عرضه داشت: پس آنچه بر حاجیان لازم است بر ما لازم است؟

فرمود: بر تو لازم است با هرکه رفیق توست نیکو معاشرت کنی و بر تو لازم است که کم سخن بگویی، مگر سخن خیر و بر تو لازم است که بسیار یاد خدا کنی و لازم است که جامه‌هایت پاکیزه باشد و پیش از آن‌که وارد حائر شوی غسل کنی و لازم است که با خشوع و نرم و خالص باشی و نماز بسیار بخوانی و بر محمّد و آل محمّد صلوات بسیار فرستی و باید خود را از چیزهایی که سزاوار تو نیست حفظ کنی و دیده‌ات را از حرام و شبهه بپوشانی و به برادران مؤمن پریشان خود احسان کنی و اگر کسی را ببینی که خرجی‌اش تمام شده از او دستگیری کرده و خرجی خود را بین او و خود به طور برابر قسمت کنی و تقیه بر تو لازم است که قوام دین تو به آن است و همچنین پرهیز از اموری که خداوند از آن‌ها نهی فرموده و دشمنی با دیگری و بسیار سوگند خوردن و گفتگوی بی‌منطق و ستیزی که در آن سوگند باشد ترک کنی؛

چون چنین رفتار کنی به اندازه ثواب حج و عمره برای تو تمام می‌شود و از سوی کسی‌که به هزینه کردن مال و دور افتادن از اهل بیتش درخواست ثواب برای او کرده‌ای، مستوجب می‌شوی به اینکه به آمرزش گناهان و رحمت و خشنودی خدا به وطن بازگردی.

هفتم:

در روایت ابوحمزه ثمالی(رضوان الله علیه)، از امام صادق(علیه‌السلام) در باب زیارت حضرت امام حسین(علیه‌السلام) آمده: چون به نینوا رسیدی بارهای خود را در آنجا بگذار و به خود روغن نزن و به چشم سرمه مکش و گوشت مخور، البته تا زمانی که در آنجا اقامت داری.

هشتم:

غسل نمودن با آب فرات است که روایات در مزیت و برتری آن بسیار وارد شده.

در حدیثی از امام صادق(علیه‌السلام) روایت‌شده: هرکه به آب فرات غسل کند و قبر امام حسین(علیه‌السلام) را زیارت کند، از گناهان تهی شود، همانند روزی که از مادر متولد شده اگرچه گناهانش از گناهان کبیره بوده باشد.

و روایت شده است: خدمت آن حضرت عرض شد که بسا شود که ما به زیارت قبر امام حسین(علیه‌السلام) برویم و غسل زیارت به سبب سردی هوا یا غیر آن بر ما دشوار باشد، فرمود: هرکه در فرات غسل کند و امام حسین(علیه‌السلام) را زیارت نماید، آن‌قدر از فضیلت برای او نوشته شود که به شماره درنیاید.

از بشیر دهّان روایت شده است: امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: هرکه به زیارت قبر حسین بن علی برود، پس وضو بگیرد و در فرات غسل کند، قدمی بر ندارد و قدمی نگذارد مگر آنکه حق‌تعالی برای او حجّ و عمره بنویسد؛

در بعضی از روایات آمده: غسل کن از فرات، از جایی که برابر قبر آن حضرت قرار گیرد.

از بعضی روایات استفاده می‌شود خوب است چون به فرات برسد «صد مرتبه» «اللّٰهُ أَکْبَرُ» و «صد مرتبه» «لَاإِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ» و «صد مرتبه» صلوات بر پیامبر و آل آن حضرت فرستد.

نهم:

چون خواستی وارد حائر مقدّس شوی، از دری که در جانب مشرق قرار دارد وارد شو، چنان‌که امام صادق(علیه‌السلام) به یوسف کنّاسی فرمودند.

دهم:

در روایت ابن قولویه آمده: امام صادق(علیه‌السلام) به مفضل بن عمر فرمود: ای مفضّل چون به قبر امام حسین(علیه‌السلام) رسیدی، بر در روضه بایست و این کلمات را بخوان که تو را به هر کلمه نصیبی از رحمت الهی خواهد بود: السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ آدَمَ صَفْوَةِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ نُوحٍ نَبِيِّ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ إِبْراهِيمَ خَلِيلِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ مُوسىٰ كَلِيمِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ عِيسَىٰ رُوحِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ مُحَمَّدٍ حَبِيبِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ عَلِيٍّ وَصِيِّ رَسُولِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وارِثَ الْحَسَنِ الرَّضِيِّ، سلام بر تو ای وارث آدم برگزیده خدا، سلام بر تو ای وارث نوح پیامبر خدا، سلام بر تو ای وارث ابراهیم دوست خدا، سلام بر تو ای وارث موسی هم‌سخن خدا، سلام بر تو ای وارث عیسی روح خدا، سلام بر تو ای وارث محمّد محبوب خدا، سلام بر تو ای وارث علی، جانشین رسول خدا، سلام بر تو ای وارث حسن آن پیشوای پسندیده، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَارِثَ فاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الشَّهِيدُ الصِّدِّيقُ، السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْوَصِيُّ الْبارُّ التَّقِيُّ، السَّلامُ عَلَى الْأَرْواحِ الَّتِي حَلَّتْ بِفِنائِكَ وَأَناخَتْ بِرَحْلِكَ، السَّلامُ عَلَىٰ مَلائِكَةِ اللّٰهِ الْمُحْدِقِينَ بِكَ، أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاةَ، وَآتَيْتَ الزَّكاةَ، وَأَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ، وَنَهَيْتَ عَنِ الْمُنْكَرِ، وَعَبَدْتَ اللّٰهَ مُخْلِصاً حَتَّىٰ أَتَاكَ الْيَقِينُ، السَّلامُ عَلَيْكَ وَرَحْمَةُ اللّٰهِ وَبَرَكاتُهُ. سلام بر تو ای وارث فاطمه دختر رسول خدا، سلام بر تو ای شهید بسیار درست‌کردار و راستگو، سلام بر تو ای جانشین نیکوکار پرهیزکار، سلام بر ارواحی که به آستانت فرود آمدند و به درگاهت بار انداختند، سلام بر فرشتگان خدا که گرداگرد تواند، گواهی می‌دهم که تو نماز را برپا داشتی و زکات پرداختی و امر به معروف و نهی از منکر کردی و خدا را خالصانه عبادت کردی تا آن‌که مرگ به سویت آمد، سلام و رحمت و برکات خدا بر تو باد. سپس به سوی قبر روانه می‌شوی و به هرگامی که بر می‌داری یا می‌گذاری، همانند ثواب کسی را داری که در راه خدا در خون خود دست‌ و پا زده باشد، چون نزدیک قبر رسیدی به قبر دست بمال و بگو: السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللّٰهِ فِي أَرْضِهِ وَسَمائِهِ. سلام بر تو ای حجّت خدا در زمین و آسمانش. پس از آن از قبر فاصله گرفته متوجه نماز می‌شوی و به هر رکعت که نزد آن حضرت می‌خوانی همانند ثواب کسی را داری که هزار مرتبه حج و عمره انجام داده و هزار بنده آزاد کرده و هزار مرتبه همراه پیامبر مرسل، برای خدا به جهاد برخاسته باشد.

یازدهم:

از ابو سعید مدائنی نقل‌شده: خدمت امام صادق(علیه‌السلام) مشرّف شده، پرسیدم: به زیارت قبر امام حسین(علیه‌السلام) بروم؟ فرمود: آری برو به زیارت قبر امام حسین(علیه‌السلام) فرزند رسول خدا، نیک‌ترین نیکان و پاکیزه‌ترین پاکیزگان و نیکوکارترین نیکوکاران و چون آن حضرت را زیارت کنی، نزد سر آن حضرت «هزار مرتبه» تسبیح امیرمؤمنان و نزد پای آن حضرت «هزار مرتبه» تسبیح حضرت فاطمه را بخوان، پس کنار آن حضرت دو رکعت نماز بخوان و در آن دو رکعت سوره‌های و را قرائت کن، چون این عمل را انجام دهی ثواب بزرگی برای تو خواهد بود. گفتم: فدایت شوم، تسبیح علی و فاطمه را به من بیاموز، فرمود: باشد ای ابو سعید، تسبیح علی این است: سُبْحانَ الَّذِي لَاتَنْفَدُ خَزَائِنُهُ ! سُبْحانَ الَّذِي لَاتَبِيدُ مَعَالِمُهُ ! سُبْحَانَ الَّذِي لَا يَفْنىٰ مَا عِنْدَهُ ! سُبْحَانَ الَّذِي لَايُشْرِكُ أَحَداً فِي حُكْمِهِ ! سُبْحانَ الَّذِي لَا اضْمِحْلالَ لِفَخْرِهِ ! سُبْحانَ الَّذِي لَاانْقِطاعَ لِمُدَّتِهِ ! سُبْحانَ الَّذِي لَاإِلٰهَ غَيْرُهُ. منزّه است آن‌که خزانه‌هایش تمام نمی‌شود، منزّه است آن‌که نشانه‌هایش نابود نمی‌گردد، منزّه است آن‌که هرچه نزد اوست فنا نمی‌پذیرد، منزّه است آن‌که هیچ‌کس را در حکومتش شریک قرار نمی‌دهد، منزّه است آن‌که برای عزّت و سربلندی‌اش از هم‌پاشیدگی نیست، منزّه است آن‌که برای دورانش از هم گسستنی وجود ندارد، منزّه است آن‌که معبودی جز او نیست. و تسبیح حضرت فاطمه(سلام الله علیها) چنین است: سُبْحانَ ذِي الْجَلالِ الْبَاذِخِ الْعَظِيمِ ! سُبْحَانَ ذِي الْعِزِّ الشَّامِخِ الْمُنِيفِ ! سُبْحانَ ذِي الْمُلْكِ الْفَاخِرِ الْقَدِيمِ ! سُبْحَانَ ذِي الْبَهْجَةِ وَالْجَمَالِ ! سُبْحانَ مَنْ تَرَدَّىٰ بِالنُّورِ وَالْوَقارِ ! سُبْحانَ مَنْ يَرىٰ أَثَرَ النَّمْلِ فِي الصَّفَا وَوَقْعَ الطَّيْرِ فِي الْهَوَاءِ. منزّه است صاحب شوکت و والایی و بزرگی، منزّه است صاحب عزّت بلند و مقام فرازمند، منزّه است صاحب فرمانروایی گران‌مایه ازلی، منزّه است صاحب حسن و جمال، منزّه است آن‌که خود را با نور و وقار پوشانده، منزّه است آن‌که جای پای مورچه را بر سنگ صاف و ردّ پای عبور پرنده را در هوا می‌بیند.

دوازدهم:

نماز واجب و مستحب را نزد قبر امام حسین(علیه‌السلام) بخواند، زیرا نماز نزد آن حضرت مورد قبول است.

سید ابن طاووس فرموده: با تمام وجود بکوش که نماز واجب و مستحب در حائر شریف از تو فوت نشود، همانا روایت شده است: نماز واجب نزد آن حضرت برابر است با حج و نماز مستحب مساوی است با عمره.

نویسنده گوید: ثواب بسیاری برای نماز در حائر شریف در گذشت؛

در روایت معتبری از امام صادق(علیه‌السلام) نقل‌شده: هرکه آن حضرت را زیارت کند و دو رکعت یا چهار رکعت نماز نزد آن حضرت بخواند ثواب حج و عمره برای او نوشته می‌شود.

آنچه از روایات ظاهر می‌شود این است که نماز زیارت و غیر آن را در پشت قبر و بالای سر بجا آوردن، هر دو خوب است و اگر بنای خواندن در بالای سر را دارد، عقب‌تر بایستد که برابر اصل قبر مقدّس نباشد.

در روایت ابو حمزه ثمالی از امام صادق(علیه‌السلام) آمده که: نزد سر آن حضرت دو رکعت نماز بخوان، در رکعت اول پس از سوره سوره و در رکعت دوم پس از سوره سوره و اگر خواهی پشت قبر این نماز را بخوان؛ و البته در بالای سر بهتر است، چون از این نماز فراغت یافتی، هرچه نماز می‌خواهی بخوان، ولی از این دو رکعت نماز زیارت، نزد هر قبری که زیارت کنند، نباید غفلت ورزید.

ابن قولویه از امام باقر(علیه‌السلام) روایت کرده که به شخصی فرمود: ای فلان تو را چه مانع است که هرگاه حاجتی برایت روی دهد، نزد قبر حسین(علیه‌السلام) بروی و چهار رکعت نماز نزد او بخوانی، آنگاه حاجت خود را از خدا بخواهی؟ به درستی که نماز واجب نزد آن حضرت برابر با حجّ و نماز مستحب مساوی با عمره است.

سیزدهم:

بدان که عمده اعمال در روضه مطهره امام حسین(علیه‌السلام) دعاست، زیرا اجابت دعا در زیر آن قبّه با رفعت، یکی از اموری است که خدا به جبران شهادت به آن حضرت ارزانی داشته و زائر باید آن را غنیمت دانسته، در التماس و انابه و توبه و عرض حاجات کوتاهی نکند و در طی زیارات آن حضرت دعاهای بسیار با مضامین عالیه وارد شده که اگر بنای اختصار نبود، چند دعایی در اینجا ذکر می‌کردم؛

و بهتر آن است که زائر آنچه بتواند از دعاهای «صحیفه کامله» بخواند که بهترین دعاها است و ما در پایان این باب بعد از نقل می‌کنیم [بدان که در ملحقات این کتاب دعایی ذکر می‌شود که جامع‌ترین دعاهاست و در روضه‌های ائمه خوانده می‌شود، از خواندن آن غفلت ننمایی] و برای اینکه این بخش را خالی نگذارم، این دعای مختصر را که در ضمن یکی از زیارات نقل‌شده است ذکر می‌کنم و آن دعا این است که در آن حرم شریف درحالی‌که دست‌ها را به جانب آسمان برداشته باشی بگو: اللّٰهُمَّ قَدْ تَرىٰ مَكَانِي، وَتَسْمَعُ كَلامِي، وَتَرىٰ مَقَامِي وَتَضَرُّعِي وَمَلاذِي بِقَبْرِ حُجَّتِكَ وَابْنِ نَبِيِّكَ، وَقَدْ عَلِمْتَ يَا سَيِّدِي حَوَائِجِي وَلَا يَخْفىٰ عَلَيْكَ حالِي، وَقَدْ تَوَجَّهْتُ إِلَيْكَ بِابْنِ رَسُولِكَ وَحُجَّتِكَ وَأَمِينِكَ، وَقَدْ أَتَيْتُكَ مُتَقَرِّباً بِهِ إِلَيْكَ وَ إِلىٰ رَسُولِكَ فَاجْعَلْنِي بِهِ عِنْدَكَ وَجِيهاً فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ، وَأَعْطِنِي بِزِيارَتِي أَمَلِي، وَهَبْ لِي مُنَايَ، وَتَفَضَّلْ عَلَيَّ بِشَهْوَتِي وَرَغْبَتِي، وَقْضِ لِي حَوائِجِي، وَلَا تَرُدَّنِي خائِباً، وَلَا تَقْطَعْ رَجائِي، وَلَا تُخَيِّبْ دُعائِي، وَعَرِّفْنِي الْإِجابَةَ فِي جَمِيعِ مَا دَعَوْتُكَ مِنْ أَمْرِ الدِّينِ وَالدُّنْيا وَالْآخِرَةِ، وَاجْعَلْنِي مِنْ عِبادِكَ الَّذِينَ صَرَفْتَ عَنْهُمُ الْبَلايا وَالْأَمْراضَ وَالْفِتَنَ وَالْأَعْراضَ مِنَ الَّذِينَ تُحْيِيهِمْ فِي عافِيَةٍ، وَتُمِيتُهمْ فِي عافِيَةٍ، وَتُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ فِي عافِيَةٍ، وَتُجِيرُهُمْ مِنَ النَّارِ فِي عافِيَةٍ، وَوَفِّقْ لِي بِمَنٍّ مِنْكَ صَلاحَ مَا أُؤَمِّلُ فِي نَفْسِي وَأَهْلِي وَوَُلَْدِي وَ إِخْوانِي وَمالِي وَجَمِيعِ مَا أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَيَّ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ. خدایا همانا جایم را می‌بینی و سخنم را می‌شنوی و موقعیتم و زاری‌ام و پناه آوردنم به قبر حجّتت و فرزند پیامبرت را می‌نگری، ای آقای من حاجت‌هایم را دانسته‌ای و حالم بر تو پوشیده نیست، اینک به وسیله فرزند پیامبر و حجّت و امینت به تو رو کرده‌ام و به واسطه او تقرّب‌جویان به درگاه تو و پیامبرت آمدم، به حق او مرا در پیشگاهت در دنیا و آخرت آبرومند و از نزدیکان خویش گردان و با زیارتم خواسته‌ام را به من عطا کن و آرمانم را به من ببخش و به خواسته و رغبتم بر من لطف و محبت کن و حاجاتم را برآور و مرا ناامید بازمگردان و رشته امیدم را قطع نکن و دعایم را از هدف اجابت محروم مفرما و در آنچه در کار دین و دنیا و آخرت، به درگاهت دعا کردم، اجابتش را به من بشناسان و مرا از آن بندگانی قرار ده که بلاها و بیماری‌ها و فتنه‌ها و عارضه‌ها را از آنان بازگرداندی، از آنان‌که در سلامت کامل زنده می‌داریشان و در سلامت کامل می‌میرانیشان و در سلامت کامل وارد بهشتشان می‌کنی و در سلامت کامل از آتش پناهشان می‌دهی و برایم به منّتی از سوی خود فراهم کن، صلاح آنچه آرزو می‌کنم درباره خودم و خاندانم و فرزندانم و برادرانم و مالم و آنچه نعمت به من عنایت کردی‌ای مهربان‌ترین مهربانان.

چهاردهم:

از جمله اعمال در حرم امام حسین(علیه‌السلام) صلوات فرستادن بر آن حضرت است.

روایت شده: پشت سر، نزد کتف شریف آن حضرت می‌ایستی و بر پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امام حسین(علیه‌السلام) صلوات می‌فرستی.

سید ابن طاووس در کتاب «مصباح الزائرین» در ضمن یکی از زیارات این صلوات را بر آن حضرت نقل کرده است: اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَصَلِّ عَلَى الْحُسَيْنِ الْمَظْلُومِ الشَّهِيدِ قَتِيلِ الْعَبَرَاتِ، وَأَسِيرِ الْكُرُبَاتِ، صَلاةً نَامِيَةً زَاكِيَةً مُبارَكَةً يَصْعَدُ أَوَّلُها وَلَا يَنْفَدُ آخِرُها أَفْضَلَ مَا صَلَّيْتَ عَلَىٰ أَحَدٍ مِنْ أَوْلادِ الْأَنْبِياءِ وَالْمُرْسَلِينَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ . خدایا بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و درود فرست بر حسین ستم دیده و شهید و کشته اشک‌ها و دچار ناراحتی‌ها و آشوب‌ها، درودی فزاینده، پاکیزه، با برکت، درحالی‌که آغازش بالا رود و انجامش سپری نشود، برترین درودی که بر یکی از فرزندان پیامبران و رسولان فرستادی، ای پروردگار جهانیان. اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَى الْإِمامِ الشَّهِيدِ الْمَقْتُولِ الْمَظْلُومِ الْمَخْذُولِ، وَالسَّيِّدِ الْقائِدِ، وَالْعابِدِ الزَّاهِدِ، الْوَصِيِّ الْخَلِيفَةِ الْإِمامِ الصِّدِّيقِ الطُّهْرِ الطَّاهِرِ الطَّيِّبِ الْمُبَارَكِ، وَالرَّضِيِّ الْمَرْضِيِّ، وَالتَّقِيِّ الْهادِي الْمَهْدِيِّ الزَّاهِدِ الذَّائِدِ الْمُجَاهِدِ الْعالِمِ، إِمامِ الْهُدَىٰ ، سِبْطِ الرَّسُولِ وَقُرَّةِ عَيْنِ الْبَتُولِ صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ، خدایا درود فرست بر امام، شهید، کشته و ستم دیده، بی‌یار، آقا، پیشوا، عابد، زاهد، جانشین، خلیفه، امام راست‌کردارِ راستگو، پاک، پاکیزه، طیب، با برکت، خدا از او خشنود، پسندیده حق، پرهیزگار، هدایت‌گر، راه‌یافته، زاهد، حمایت‌کنندۀ دین، جهادگر، عالم، پیشوای هدایت، فرزندزاده رسول، نور چشم بتول، درود و سلام خدا بر او و خاندانش. اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ سَيِّدِي وَمَوْلايَ كَما عَمِلَ بِطاعَتِكَ، وَنَهَىٰ عَنْ مَعْصِيَتِكَ، وَبالَغَ فِي رِضْوانِكَ، وَأَقْبَلَ عَلَىٰ إِيمانِكَ غَيْرَ قابِلٍ فِيكَ عُذْراً سِرّاً وَعَلانِيَةً يَدْعُو الْعِبادَ إِلَيْكَ، وَيَدُلُّهُمْ عَلَيْكَ، وَقامَ بَيْنَ يَدَيْكَ يَهْدِمُ الْجَوْرَ بِالصَّوابِ، وَيُحْيِي السُّنَّةَ بِالْكِتابِ، فَعاشَ فِي رِضْوانِكَ مَكْدُوداً، وَمَضىٰ عَلَىٰ طاعَتِكَ وَفِي أَوْلِيائِكَ مَكْدُوحاً، وَقَضىٰ إِلَيْكَ مَفْقُوداً، لَمْ يَعْصِكَ فِي لَيْلٍ وَلَانَهارٍ، بَلْ جاهَدَ فِيكَ الْمُنافِقِينَ وَالْكُفَّارَ؛ خدایا بر آقا و مولای من درود فرست چنانکه به اطاعتت عمل کرد و از معصیتت نهی فرمود و در راه خشنودی‌ات کوشید و بر ایمانت روی آورد، بی‌آنکه درباره تو پذیرنده بهانه‌ای باشد، چه در پنهان و چه در آشکار، بندگان را به سوی تو می‌خواند و به سوی تو دلالت می‌کرد و پیش روی تو قیام کرد، ستم را ویران می‌کند با درستی و روش پیامبر را زنده می‌کند با قرآن، پس با مشقّت و سختی در خشنودی‌ات زندگی کرد و بر طاعتت و در زمره اولیایت، در حال رنج و ناراحتی از دنیا گذشت و چون عزیزی گم‌گشته به تو جان داد و تو را معصیت نکرد نه در شبی و نه در روزی، بلکه در راه تو با منافقان و کافران جنگید؛ اللّٰهُمَّ فَاجْزِهِ خَيْرَ جَزاءِ الصَّادِقِينَ الْأَبْرارِ، وَضاعِفْ عَلَيْهِمُ الْعَذابَ وَ لِقاتِلِيهِ الْعِقابَ، فَقَدْ قاتَلَ كَرِيماً، وَقُتِلَ مَظْلُوماً، وَمَضىٰ مَرْحُوماً، يَقُولُ: أَنَا ابْنُ رَسُولِ اللّٰهِ مُحَمَّدٍ وَابْنُ مَنْ زَكّىٰ وَعَبَدَ، فَقَتَلُوهُ بِالْعَمْدِ الْمُعْتَمَدِ، قَتَلُوهُ عَلَى الْإِيمَانِ، وَأَطَاعُوا فِي قَتْلِهِ الشَّيْطَانَ، وَلَمْ يُراقِبُوا فِيهِ الرَّحْمَانَ . خدایا جزایش ده، بهترین جزای درست‌کردارانِ راستگوی نیکوکار و عذاب را بر منافقان و کافران و کشنده‌گان او دوچندان کن. به راستی جوانمردانه پیکار کرد و مظلومانه کشته شد و غرق در رحمت خدا درگذشت، درحالی‌که می‌گفت: منم فرزند رسول خدا محمّد و فرزند کسی که پاک زیست و بندگی کرد، پس او را دانسته و به عمد کشتند، آری بر حال ایمان او را کشتند و در کشتنش از شیطان اطاعت کردند و درباره او خدای رحمن را ملاحظه ننمودند. اللّٰهُمَّ فَصَلِّ عَلَىٰ سَيِّدِي وَمَوْلايَ صَلاةً تَرْفَعُ بِهَا ذِكْرَهُ، وَتُظْهِرُ بِهَا أَمْرَهُ، وَتُعَجِّلُ بِهَا نَصْرَهُ، وَاخْصُصْهُ بِأَ فْضَلِ قِسَمِ الْفَضائِلِ يَوْمَ الْقِيامَةِ، وَزِدْهُ شَرَفاً فِي أَعْلَىٰ عِلِّيِّينَ، وَبَلِّغْهُ أَعْلَىٰ شَرَفِ الْمُكَرَّمِينَ، وَارْفَعْهُ مِنْ شَرَفِ رَحْمَتِكَ فِي شَرَفِ الْمُقَرَّبِينَ فِي الرَّفِيعِ الْأَعْلَىٰ، وَبَلِّغْهُ الْوَسِيلَةَ، وَالْمَنْزِلَةَ الْجَلِيلَةَ، وَالْفَضْلَ وَالْفَضِيلَةَ، وَالْكَرامَةَ الْجَزِيلَةَ؛ اللّٰهُمَّ فَاجْزِهِ عَنَّا أَفْضَلَ مَا جازَيْتَ إِماماً عَنْ رَعِيَّتِهِ وَصَلِّ عَلَىٰ سَيِّدِي وَمَوْلايَ كُلَّما ذُكِرَ وَكُلَّما لَمْ يُذْكَرْ، خدایا پس بر آقا و مولایم درود فرست، درودی که یادش را با آن بلند گردانی و امرش را با آن آشکار نمایی و پیروزی‌اش را با آن شتاب ورزی و او را در روز قیامت به برترین اقسام ارزش‌ها ویژه گردان و در بلندترین درجات شرفش را بیفزا و او را به عالی‌ترین مقام ارجمندان برسان و او را بالابر از شرف رحمتت در شرف مقرّبان در مقام رفیع برتر و به او وسیله و جایگاه بزرگ و برتر و باارزش و کرامت برجسته برسان؛ خدایا او را از سوی ما پاداش ده، به برترین پاداشی که به پیشوایی از طرف رعیتش داده‌ای و بر آقا و مولای من درود فرست، هرگاه که یاد شود و هر زمان‌که یاد نشود، يَا سَيِّدِي وَمَوْلايَ أَدْخِلْنِي فِي حِزْبِكَ وَزُمْرَتِكَ، وَ اسْتَوْهِبْنِي مِنْ رَبِّكَ وَرَبِّي فَإِنَّ لَكَ عِنْدَ اللّٰهِ جاهاً وَقَدْراً وَمَنْزِلَةً رَفِيعَةً، إِنْ سَأَلْتَ أُعْطِيتَ، وَ إِنْ شَفَعْتَ شُفِّعْتَ، اللّٰهَ اللّٰهَ فِي عَبْدِكَ وَمَوْلاكَ لَاتُخَلِّنِي عِنْدَ الشَّدَائِدِ وَالْأَهْوَالِ لِسُوءِ عَمَلِي، وَقَبِيحِ فِعْلِي، وَعَظِيمِ جُرْمِي، فَإِنَّكَ أَمَلِي وَرَجَائِي وَثِقَتِي وَمُعْتَمَدِي وَوَسِيلَتِي إِلَى اللّٰهِ رَبِّي وَرَبِّكَ ای آقا و مولای من، مرا در حزب و گروهت وارد کن و بخششم را از پروردگارت و پروردگارم بخواه، زیرا تو را در پیشگاه خدا آبرو و قدر و جایگاه بلند است، اگر بخواهی عطا شوی و اگر شفاعت کنی شفاعتت پذیرفته شود، خدا را خدا را درباره بنده و دوستدارت، هنگام سختی‌ها و هراس‌ها رهایم مکن آن هم به خاطر بدی کارم و زشتی کردارم و بزرگی جرمم که تو آرزو و امید و تکیه‌گاه و محل اعتماد منی و وسیله من به درگاه خدا پروردگارم و پروردگار تو؛ لَمْ يَتَوَسَّلِ الْمُتَوَسِّلُونَ إِلَى اللّٰهِ بِوَسِيلَةٍ هِيَ أَعْظَمُ حَقّاً، وَلَا أَوْجَبُ حُرْمَةً، وَلَا أَجَلُّ قَدْراً عِنْدَهُ مِنْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ لَاخَلَّفَنِيَ اللّٰهُ عَنْكُمْ بِذُنوُبِي، وَجَمَعَنِي وَ إِيَّاكُمْ فِي جَنَّةِ عَدْنٍ الَّتِي أَعَدَّها لَكُمْ وَلِأَوْلِيائِكُمْ إِنَّهُ خَيْرُ الْغافِرِينَ وَأَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ . اللّٰهُمَّ أَبْلِغْ سَيِّدِي وَمَوْلايَ تَحِيَّةً كَثِيرَةً وَسَلاماً وَارْدُدْ عَلَيْنا مِنْهُ السَّلامَ إِنَّكَ جَوادٌ كَرِيمٌ، وَصَلِّ عَلَيْهِ كُلَّما ذُكِرَ السَّلامُ وَكُلَّما لَمْ يُذْكَرْ يَا رَبَّ الْعالَمِينَ. توسّل‌کنندگان به درگاه خدا متوسّل نشدند نزد او، به وسیله‌ای از نظر حق بزرگ‌تر و از جهت حرمت لازم‌تر و از حیث مقام برجسته‌تر از شما اهل‌بیت، خدا به خاطر گناهانم مرا از شما محروم نکند و میان من و شما را در بهشت جاوید که برای شما و دوستانتان آماده نموده جمع کند، او بهترین آمرزندگان و مهربان‌ترین مهربانان است. خدایا به آقا و مولایم درود و سلام بسیار برسان و از سوی او سلام بسیار به ما بازگردان‌ که تو بخشنده و مهمان‌نوازی و بر او درود فرست، هر زمان‌که سلام یاد شود و هر زمان‌که یاد نشود، ای پروردگار جهانیان. نویسنده گوید: ما آن زیارت‌ها را در نقل کرده‌ایم و در پایان این بخش نقل خواهیم کرد که (علیه‌السلام) نیز در آن گنجانده شده است، خواندن آن را نیز ترک نکن.

پانزدهم:

ازجمله اعمال این روضه منوره، دعای مظلوم برضدّ ظالم است؛ یعنی سزاوار است برای کسی‌که از ستم ستمکاری مضطرّ شده، این دعا را در آن حرم نورانی بخواند و دعا چنان است که شیخ الطائفه در «مصباح المتهجّد» در ذکر کرده که مستحبّ است دعای مظلوم را نزد قبر ابی عبدالله الحسین(علیه‌السلام) بخوانند و آن دعا این است: اللّٰهُمَّ إِنِّي أَعْتَزُّ بِدِينِكَ، وَأكْرُمُ بِهِدايَتِكَ، وَفُلانٌ يُذِلُّنِي بِشَرِّهِ، وَيُهِينُنِي بِأَذِيَّتِهِ، وَيُعِيبُنِي بِوَِلاءِ أَوْلِيَائِكَ، وَيَبْهَتُنِي بِدَعْواهُ، وَقَدْ جِئْتُ إِلىٰ مَوْضِعِ الدُّعَاءِ وَضَمَانِكَ الْإِجَابَةَ . اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَعْدِنِي عَلَيْهِ، السَّاعَةَ السَّاعَةَ. خدایا من خود را به وسیلۀ دینت توانمند می‌شمارم و به هدایتت گرامی می‌دانم، فلانی مرا با شرّش خوار می‌دارد و به آزارش پستم می‌کند و به خاطر دوستی اولیایت، از من عیب می‌گیرد و با ادّعای پوچش مبهوتم می‌کند، من به جایگاه دعا و ضمانتت به اجابت آن آمدم، خدایا بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و مرا در همین ساعت بر او پیروز گردان. پس خود را بر روی قبر انداخته و بگوید: مَوْلايَ إِمامِي مَظْلُومٌ اسْتَعْدىٰ عَلَىٰ ظَالِمِهِ، النَّصْرَ النَّصْرَ. مولایم، امامم، ستمدیده‌ای علیه ستمگرش یاری می‌طلبد، یاری ده، یاری ده. آن‌قدر تکرار کند عبارت «النَّصْرَ» را تا نفس قطع شود.

شانزدهم:

از جمله اعمال در آن حرم دعایی است که ابن فهد (قدّس سرّه) در کتاب «عدّة الداعی» از امام صادق(علیه‌السلام) روایت کرده است: که حضرت فرمودند: هرکه حاجتی به درگاه خدا برای او باشد، نزد سر امام حسین(علیه‌السلام) بایستد و بگوید: يَا أَبا عَبْدِ اللّٰهِ، أَشْهَدُ أَنَّكَ تَشْهَدُ مَقَامِي، وَتَسْمَعُ كَلامِي، وَأَنَّكَ حَيٌّ عِنْدَ رَبِّكَ تُرْزَقُ، فَاسْأَلْ رَبَّكَ وَرَبِّي فِي قَضَاءِ حَوَائِجِي. ای ابا عبدالله گواهی می‌دهم که جای مرا می‌نگری و سخنم را می‌شنوی و تو نزد پروردگارت زنده‌ای و روزی داده می‌شوی، از پروردگارت و پروردگارم، برآورده شدن حاجاتم را بخواه. ان‌شاء‌الله تعالی حاجت او برآورده می‌شود.

هفدهم:

از جمله اعمال دو رکعت نماز، در آن حرم مطهّر نزد سر مقدّس با سوره و سوره است. سید ابن طاووس روایت کرده: هرکه این نماز را بخواند، خداوند عطابخش برای او «بیست‌وپنج» حجّ پذیرفته و نیکو که با رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) انجام داده باشد می‌نویسد.

هیجدهم:

از جمله اعمال در آن بارگاه بلند مرتبه، استخاره است؛ علاّمه مجلسی روش آن را ذکر کرده و اصل روایت به سند صحیح از امام صادق(علیه‌السلام) در کتاب «قرب الإسناد» حمیری است که هرکسی در امری از امور درحالی‌که نزد حضرت امام حسین(علیه‌السلام) بایستد و از خدای عالمیان «صد مرتبه» طلب خیر کند و بگوید: «الْحَمْدُ لِلّٰهِ وَ لَا إِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ وَ سُبْحانَ اللّٰهِ» و خدا را به عظمت یاد کند و حمد و ثنای حضرتش را بگوید، چنان‌که سزاوار شأن حق است، البته حق‌تعالی آنچه در آن امر خیر اوست به او می‌نمایاند و برای او پیش می‌آورد و موافق روایات دیگر، به این صورت طلب خیر کند که «صد مرتبه» بگوید: «أسْتَخیرُ اللّٰه بِرَحْمَتِهِ خِیَرَةً فِی عَافِیَةٍ؛ خیر می‌خواهم از خداوند به رحمتش خیرخواهی در عافیت».

نوزدهم:

شیخ اجل کامل ابوالقاسم جعفر بن قولویه قمی از امام صادق(علیه‌السلام) روایت کرده: هرگاه حضرت ابوعبدالله را زیارت نمودید، پای‌بند سکوت باشید مگر از گفتن سخن خیر، به درستی که فرشتگان شب و روز، از گروه پاسداران نزد فرشتگانی که در حایرند حاضر می‌شوند و با ایشان مصافحه می‌کنند و فرشتگانی که در حایرند از شدّت گریستن پاسخ ایشان را نمی‌دهند و پیوسته مشغول گریه و زاری‌اند، مگر هنگام گذشتن خورشید از لحظۀ ظهر و وقت برآمدن سپیده که در این دو موقعیت ساکت می‌شوند؛ پس ملائکه پاسدار منتظر می‌مانند تا ظهر شود و سپیده آشکار گردد، در این دو وقت با ایشان سخن می‌گویند و ایشان از چیزهایی از امر آسمان از آن‌ها می‌پرسند، ولی در بین این دو وقت فرشتگان حائر سخن نمی‌گویند و از دعا و گریستن آرام نمی‌گیرند؛

و نیز از آن حضرت روایت کرده‌اند: که حق‌تعالی تنها برای قبر امام حسین(علیه‌السلام) چهار هزار فرشته را ژولیده مو و گردآلود گماشته و به شکل اصحاب مصیبت از طلوع صبح تا ظهر بر آن حضرت گریه می‌کنند و احادیث به این مضمون بسیار است و از این روایات ظاهر می‌شود که گریستن بر آن حضرت در آن حرم مطهّر محبوب و بلکه شایسته است که از اعمال آن بارگاه مبارک که «بیت الاحزان» شیعیان است شمرده شود؛

و از حدیثی که از امام صادق(علیه‌السلام) است و به وسیله صفوان روایت شده استفاده می‌شود که زاری فرشتگان در درگاه خدا، در لعنت کردن بر قاتلان امیرمؤمنان و بر قاتلان امام حسین(علیه‌السلام) و نوحه نمودن پریان بر آنان و گریه کردن ملائکه که گرداگرد ضریح امام حسین(علیه‌السلام) اند و بسیاری اندوه ایشان، به اندازه‌ای است که اگر کسی آن‌ها را بشنود، خوردن و آشامیدن و خواب بر او گوارا نخواهد بود.

در حدیث عبدالله بن حمّاد بصری است که امام صادق(علیه‌السلام) به او فرمود: به من خبر رسیده که گروهی از اطراف کوفه و مردمانی غیر ایشان و زنانی که برای آن حضرت نوحه‌گری می‌کنند، کنار قبر امام حسین(علیه‌السلام) می‌آیند و این کار در نیمه ماه شعبان است، پس بعضی قرائت می‌نمایند و گروهی داستان می‌خوانند (یعنی کیفیت شهادت و سایر مصائب را ذکر می‌کنند) و عدّه‌ای نوحه‌گری دارند و بعضی مرثیه می‌خوانند؛ گفتم: آری فدایت شوم، بخشی از آنچه را بیان فرمودی، من مشاهده کرده‌ام. امام فرمود: خدا را سپاس که در میان مردم کسانی را قرار داد که نزد ما می‌آیند و ما را ثنا و ستایش می‌کنند و برای ما مرثیه می‌خوانند و قرار داد دشمن ما را، کسانی که به شیعیان ما طعنه می‌زنند، از خویشان ما یا از غیر ایشان و آنان را تهدید می‌کنند و کارشان را زشت می‌شمارند؛

و در ابتدای همین حدیث آمده: هرکه به زیارت او می‌رود می‌گرید و هرکه نمی‌رود، بر مصیبت او اندوهناک می‌باشد و هرکه او را به یاد می‌آورد، دلش می‌سوزد و نیز هرکه نظر می‌اندازد ترحم می‌کند، به سوی قبر پسرش که در پایین پای او قرار دارد، در بیابانی که خویشی و دوستی نزد او نیست و حق او را غصب کردند و جمعی از کافران و مرتدان از دین اجتماع کردند و به یکدیگر کمک دادند تا او را کشتند و دفن نکرده در بیابان رها کردند و او را از آب فراتی که حیوانات می‌خوردند منع کردند و حق رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و سفارش موکّدی که درباره حسین و اهل‌بیتش کرده بود تباه نمودند!

و نیز ابن قولویه از حارث اَعور روایت کرده: امیرمؤمنان فرمود: پدر و مادرم فدای حسین، آن شهید در پشت کوفه، سوگند به خدا گویا می‌بینم جانوران وحشی را، از هر نوعی که گردن‌ها را به سوی قبر او کشیده‌اند و بر او شب تا به صبح می‌گریند، پس حالا که چنین بوده، مبادا شما جفا کنید؛ و اخبار در این باب بسیار است.

بیستم:

سید ابن طاووس فرموده: بر زائر مستحب است هروقت از زیارت آن حضرت فارغ شود و بخواهد از روضه مقدسه بیرون رود، خود را به ضریح بچسباند و آن را ببوسد و بگوید: السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مَوْلايَ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا صَِفْوَةَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا خَالِصَةَ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا قَتِيلَ الظَّماءِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا غَرِيبَ الْغُرَباءِ، السَّلامُ عَلَيْكَ سَلامَ مُوَدِّعٍ لَاسَئِمٍ وَلَا قَالٍ، فَإِنْ أَمْضِ فَلا عَنْ مَلالَةٍ، وَ إِنْ أُقِمْ فَلا عَنْ سُوءِ ظَنٍّ بِما وَعَدَ اللّٰهُ الصَّابِرِينَ، لَاجَعَلَهُ اللّٰهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّي لِزِيارَتِكَ، وَرَزَقَنِيَ اللّٰهُ الْعَوْدَ إِلىٰ مَشْهَدِكَ، وَالْمَقامَ بِفِنائِكَ، وَالْقِيامَ فِي حَرَمِكَ، وَ إِيَّاهُ أَسْأَلُ أَنْ يُسْعِدَنِي بِكُمْ، وَيَجْعَلَنِي مَعَكُمْ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ. سلام بر تو ای مولایم، سلام بر تو ای حجّت خدا، سلام بر تو ای برگزیده خدا، سلام بر تو ای خالص شده برای خدا، سلام بر تو ای کشته تشنگی، سلام بر تو ای غریب غریبان، سلام بر تو. سلام وداع‌کننده‌ای که نه خسته است و نه دلتنگ، پس اگر بروم نه از روی خستگی و دلتنگی است و اگر بمانم نه از روی بدگمانی به آنچه خدا به صابران وعده داده، خدا این زیارت را آخرین پای‌بندی من از زیارتت قرار ندهد و بازگشت به سوی زیارتگاهت و ماندن در آستانت و ایستادن در حرمت را روزی من کند و از او می‌خواهم که مرا به وسیله شما خوشبخت نماید و در دنیا و آخرت با شما قرار دهد.

دیگر تکرار نکنیم و سیّد بن طاوس آن را یکى از زیارات سرداب مقدس شمرده بعد از دو رکعت نماز.

تور کربلا هوایی هتل 5 ستاره با نهال گشت.