دانستنی‌هایی درباره هوس‌های غذایی

به گزارش شفاف ، عصر ایران وی با اشاره به Healthline نوشت: “ولع خوردن به غذا می تواند به دلیل عوامل جسمی و روانی باشد.” در برخی موارد ، ممکن است نشانه ای از بیماری زمینه ای باشد و نباید آنها را نادیده گرفت.

دلایل احتمالی هوس غذایی

ولع مصرف رژیم غذایی را می توان با عوامل مختلفی ایجاد کرد که معمولاً به دو دسته اصلی تقسیم می شوند: جسمی و روحی.

علل جسمی

عدم تعادل لپتین و گرلین: عدم تعادل در سطح این هورمون ها که منجر به هوس و گرسنگی می شود ، می تواند در برخی افراد به ولع غذایی منجر شود.

– بارداری: تغییرات هورمونی در دوران بارداری می تواند بر گیرنده های بویایی و چشایی انسان تأثیر بگذارد و منجر به هوس شدید غذایی شود.

– سندرم پیش از قاعدگی: تغییر در هورمون های استروژن و پروژسترون ، که قبل از قاعدگی رخ می دهد ، می تواند ولع مصرف مواد غذایی را افزایش دهد ، به ویژه برای غذاهای پر کربوهیدرات.

کمبود خواب: خواب کم یا خیلی کم باعث اختلال در سطح هورمون هایی می شود که مسئول تنظیم اشتها ، سیری و چرخه خواب-بیداری هستند و احتمال تجربه هوس شدید غذایی به خصوص در شب را افزایش می دهند.

– غذاهای محروم از مواد مغذی: برخی از مواد مغذی مانند پروتئین و فیبر می توانند به شما در سیر ماندن کمک کنند. رژیم غذایی کم این مواد مغذی می تواند باعث احساس گرسنگی یا ولع شود. حتی اگر کالری زیادی داشته باشید.

– هیدراتاسیون ضعیف: مصرف ناکافی مایعات ممکن است اشتها یا اشتیاق به غذا را در برخی افراد افزایش دهد.

جمعیت باکتریایی روده بزرگ: برخی شواهد نشان می دهد که نوع باکتری در روده بزرگ می تواند بر تعداد و نوع هوس غذایی فرد تأثیر بگذارد. با این حال ، برای تأیید این پیوند ، تحقیقات بیشتری لازم است.

– فعالیت بدنی: افزایش سطح فعالیت بدن ، چه از طریق پیاده روی ، به کاهش میل غذایی کمک می کند. به همین ترتیب ، تحرک کم ممکن است یکی از دلایل تجربه هوس بیشتر باشد.

– غذاهای بسیار فرآوری شده برخی شواهد نشان می دهد که چربی و شکر اضافه شده می توانند منجر به علائم اعتیاد شوند و احتمال هوس غذایی را افزایش دهند.

مصرف مکرر غذاهایی که هوس می کنید: کم خوردن غذایی که می خواهید می تواند به کاهش ولع مصرف این ماده غذایی خاص کمک کند.

علل روانشناختی

فشار: استرس باعث افزایش سطح کورتیزول در بدن می شود. سطح بالای کورتیزول ممکن است با گرسنگی ، هوس غذایی و رفتارهای پر استرس یا پرخوری همراه باشد.

شخصیت شخصی: برخی شواهد نشان می دهد که افرادی که با انگیزه های فوری کار می کنند ، بیشتر تمایل به خوردن غذا دارند.

وضعیت غذا خوردن: مغز شما می تواند با استفاده از یک ماده غذایی خاص به یک موقعیت خاص متصل شود. به عنوان مثال ، ذرت بو داده و فیلم.

حالت روانی یک شخص.برخی از حالات روحی ممکن است محرک ولع مصرف مواد غذایی باشد. به عنوان مثال ، خلق و خوی منفی می تواند اشتیاق به غذاهایی که سریع و آسان تهیه می شوند و معمولاً حاوی ترکیبات مضر هستند را افزایش دهد.

آیا ولع مصرف مواد غذایی نشانه کمبود مواد مغذی است؟

یک باور کلی وجود دارد که ولع خوردن به غذا نشانه کمبود برخی مواد مغذی در بدن است. در بیشتر موارد ، این نظریه در حال حاضر به چند دلیل فاقد پشتیبانی علمی است.

به عنوان مثال ، اشتیاق به غذاهای شور گاهی به دلیل کمبود سدیم ایجاد می شود. با این حال ، بیشتر افرادی که مشتاق رژیم غذایی نمکی هستند فاقد این ماده مغذی هستند.

بعلاوه ، طبق نظریه کمبود مواد مغذی ، انتظار می رود که بیشتر هوس های غذایی منجر به غذاهای غنی از مواد مغذی و کمتر فرآوری شده مانند میوه ها ، سبزیجات ، غلات کامل یا حبوبات شود.

اما در حقیقت ، بیشتر هوس های غذایی ارزش غذایی کمی دارند ، مانند غذاهای فرآوری شده که سرشار از چربی ، قند یا نمک هستند.

علاوه بر این ، تحقیقات نشان می دهد که زنان و مردان اغلب میل به رژیم غذایی مختلف دارند. به عنوان مثال ، زنان بیشتر خواهان غذاهای با طعم شیرین هستند ، در حالی که مردان تمایل به غذاهای لذیذ دارند.

با این حال ، شواهد کافی وجود ندارد که نشان می دهد غذاهای شیرین دارای کمبود مواد مغذی در زنان زیاد هستند یا مردان کمبود غذاهای معطر دارند.

سرانجام ، تحقیقات نشان می دهد که هرچه غذای خاصی کمتر بخورید ، ولع مصرف آن کمتر می شود.

اشتیاق به مواد غیر غذایی چطور؟

گرچه احتمالاً هوس خوردن نشانه کمبود مواد مغذی نیست ، اما ممکن است ولع مصرف مواد غیر غذایی وجود داشته باشد.

یک نمونه از این موارد اختلال پیکا است که می تواند منجر به ولع مصرف مواد غیر غذایی مانند خاک ، مواد شوینده و یخ شود.

پیکا بیشتر در کودکان و زنان باردار دیده می شود و هنوز علت دقیق آن مشخص نیست.

با این حال ، مطالعات نشان داده است که افراد مبتلا به پیکا اغلب کمبود آهن ، کلسیم یا روی دارند.

میل به مواد غیر غذایی اغلب با مصرف مکمل ها برای تأمین مواد مغذی مورد نیاز شما رفع می شود.

البته ، همه موارد پیکا با مکمل همراه نیست. “بنابراین ، تحقیقات بیشتری برای تعیین نقش دقیق کمبود مواد مغذی در این منطقه مورد نیاز است.”