پوست موز دوستدار زمین شد

به نقل از ارث، آیا تا به حال به خوردن موز و کمک همزمان آن به سیاره زمین فکر کرده‌اید؟ خوب، ممکن است آنقدرها هم که به نظر می‌رسد غیر قابل باور نباشد. دانشمندان دانشگاه ایالتی داکوتای جنوبی راهی پیدا کرده‌اند که پوست موزی را که در سطل زباله می‌اندازید به چیزی شگفت‌انگیز تبدیل کنند و راه‌حلی برای مشکل زباله‌های پلاستیکی خواهد بود.

موز یکی از خوردنی‌های رایج در سر میز شام در سراسر جهان است، با این حال، میلیون‌ها تن پوست موز سالانه دور ریخته می‌شود و مورد توجه قرار نمی‌گیرد. پوست موز معمولا به سطل زباله ختم می‌شود اما بدانید که به دلیل ترکیب منحصر به فرد موجود در آن برای ایجاد بسته‌بندی پایدار ایده‌آل است.

هر ساله تقریباً ۳۶ میلیون تن پوست موز تولید می‌شود که بیشتر آن به‌عنوان زباله دفع می‌شود. یافتن کاربرد عملی‌تر پوست موز برای تامین منافع مالی برای صنعت کشاورزی و جلوگیری از آلودگی محیط زیست مهم است.

در این مطالعه به پوست موز جان تازه‌ای داده شد. ابتدا پوسته‌های خشک شده با مواد شیمیایی برای استخراج الیاف سلولزی ریز مورد استفاده قرار گرفتند سپس با استفاده از تکنیک ویژه، این الیاف به «نانوالیاف» حتی کوچک‌تر تقسیم شدند. برای ساختن پلاستیک ورق مانند، این نانوالیاف با پلیمری طبیعی و افزودنی کشسان مخلوط شدند. مخلوط را در ورقه‌های نازک پخش و با دقت خشک کردند تا ورقه‌هایی با ضخامت و کیفیت ثابت ایجاد شود.

محققان این ورقه‌ها را برای اندازه‌گیری قدرت، انعطاف‌پذیری، وضوح و توانایی تجزیه طبیعی آن‌ها آزمایش کردند.

سوال اینجاست که آیا این پلاستیک‌ها سازگار با محیط زیست هستند؟ آزمایش‌های زیست‌تخریب‌پذیری نشان داد که آنها می‌توانند تنها در سه هفته در خاک بیش از ۵۰ درصد تجزیه شوند که یک پیشرفت بزرگ نسبت به پلاستیک‌های سنتی است.

این یافته فرصت‌های جدیدی را برای پوست موز و سایر محصولات فرعی فرآوری میوه در طراحی و توسعه بسته‌بندی‌های زیست‌تخریب‌پذیر جایگزین پلاستیک باز می‌کند.

نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که چگونه علم ومراقبت از سیاره می‌توانند با هم کار کنند. با استفاده از چیزهای روزمره به روش‌های هوشمند، می‌توانیم راه‌حل‌هایی برای مشکلات بزرگی مانند زباله‌های پلاستیکی پیدا کنیم و چه کسی می‌داند، شاید روزی به کمک علم و مقداری پوست موز ساده، بسته‌بندی ما نه تنها کاربردی بلکه برای زمین نیز مفید باشد.

نتایج این تحقیق در مجله Sustainable Chemistry and Pharmacy منتشر شده است.

انتهای پیام