دلارهای فراوانی که مدیران دولتی فوتبال ایران به باد می دهند/ چرا هیچکس برای این حیف و میل ها پاسخگو نیست؟

به گزارش مخبران فارغ از جنبه فنی ماجرا که بعد از نکونام و دوران موقت بختیاری زاده آبی های پایتخت منتظر تثبیت موسیمانه و خروج از بحران با او بودن.

روزنامه خراسان نوشت: جنبه تلخ ماجرا این است که نتایج موسیمانه در استقلال در بهترین حالت مشابه همتایان ایرانی اش بود و با این حجم از ستاره بدتر از این نمی شد نتیجه گرفت. اما او در حالی نتایج ضعیفی گرفت که برخلاف مربیان ایرانی حاضر به کنار آمدن با دریافت با تاخیر حقوق نیست و وقتی هم نتیجه نمی گیرد حاضر به کاهش قرارداد نمی شود تا استقلال همه جوره از حضور او ضرر کند. اتفاقی که در این فصل و در بسیاری از تیم های دیگر از جمله پرسپولیس رخ داده تا شاهد تباهی تلخ دلارهای فراوان به نفع دلال های فوتبالی مربیان کم دانش و غیرحرفه ای و بازیکنان درجه چند خارجی باشیم.

به طور مثال پرسپولیس هم با چالش فسخ با لوکاس ژوآئو مواجه بود که قراردادی ۸۰۰ هزاردلاری دارد با عملکرد یک گل در جام حذفی و بازی های بسیار ضعیف در مسابقات آسیایی و لیگ برتر.

درحالی که موقعیت های بی شماری را که این مهاجم خارجی ۸۰۰ هزار دلاری (۶۶ میلیارد تومان ناقابل) خراب کرد یک مهاجم ایرانی جوان ممکن بود گل کند و در نهایت یک چندم خسارت دلاری ژوآئو پول بگیرد؛ یا لااقل در ازای خراب کردن موقعیت ها کمی تجربه اندوزی داشته باشد.

مصادیق این موضوع به همین ها محدود نمی شود. ابتدای این فصل هم استقلال که دروازه بانی ملی پوش را درون دروازه دارد و یک ذخیره مطمئن را با رضایت نامه میلیاردی جذب کرده بود یک دروازه بان بوسنیایی هم گرفت. این دروازه بان بدون نیاز کادر فنی همراه با یک وینگر هموطنش درحالی به  استقلال آمدند که مشخص نشد چرا و با چه مکانیزمی براساس کدام نیاز و توسط چه کسی جذب شده اند و در نهایت خیلی راحت و بدون انجام بازی فسخ کردند خسارت گرفتند و رفتند.

چرا؟ چون بیشتر فوتبال باشگاهی ما هنوز دولتی است؛ مدیرانش نیازی به پاسخ گویی دقیق حس نمی کنند؛ عملکرد ضعیف هم مشکلی برای مشاغل بعدی شان ایجاد نمی کند؛ دلارهای بی زبان هم که از جیب شان نیست؛ پس در حالت خوش‎بینانه ماجرا با بی کفایتی بی دقتی و بدون توجه به زیرساخت فوتبال پایه توسعه آکادمی ها و بازیکن سازی بازیکن خارجی بی کیفیت جذب می کنند تا جیب دلال ها پر شود.

در حالت بدبینانه هم به نظر می رسد پشت این همه آمد ورفت بازیکنان و مربیان خارجی منافع عده ای تامین می شود که می بینند یک مربی یا بازیکن ممکن است فسخ کند اما حتی با پرداخت یکی دو قسط از حقوقش نه تنها زمینه ماندنش را فراهم نمی کنند که گویی کمک حالش برای یک فسخ شیرین هستند تا هم پول مدتی که بوده و عملکرد ضعیف داشته را کامل بگیرد؛ هم پول مدتی که نخواهد بود اما قرارداد داشته است.

به علاوه این که با فسخ کردن رزومه بازیکن یا مربی هم کمتر خراب می شود. همین موسیمانه با این روند ممکن بود بعد از استقلال با این اعداد جذب تیم دیگری نشود؛ اما حالا که فسخ کرده جایگاه تیم در پایان لیگ کمتر به نام او نوشته می شود. هر کدام از این فسخ ها را با دلار ۸۳ هزار تومانی و براساس رقم های قرارداد یک میلیون و ۲۰۰ هزار دلاری ۸۰۰ هزار دلاری و… تخمین بزنید تا ببینید چه پول هنگفتی می شود و این‎جاست که عجیب نیست یک هوادار فوتبال با حقوق پایه حدود ۷ میلیون قانون کار سرخورده و تلخ کام باشد از این فوتبال بی کیفیت کم هیجان و پرحاشیه که انگار به جای تزریق نشاط به جامعه هدف از وجودش فقط تامین منافع عده ای دلال و بازیکن و مربی خارجی است که بدون رزومه خوب با رقم های بالا جذب می شوند و در نهایت با فسخ های راحت و بی دردسر برای هیچ با دلارهای کشور ما که می توانست در مصارف ضروری تری هزینه شود کیف می کنند.

23302