همزمان که نفوذ اعراب عراق در اقلیم کردستان در حال افزایش است، اهرم کردها در پایتخت أین کشور ضعیف‌تر می‌شود.
به گزارش مخبران، برای سه دهه کردستان عراق شکوفا شد در حالی که بقیه عراق به کندی پیش می‌رفتند. این منطقه سریع‌ترین رشد اقتصادی کشور را داشت. مجتمع‌های نفتی مدرن، هتل‌ها و بزرگراه‌ها را ساختند و با رای مثبت به استقلال در همه پرسی سال ۲۰۱۷، آینده آن طور دیگری به نظر می‌رسید. حالا، شش سال بعد، آن رویا محو شده است.
به نوشته اکونومیست، جرثقیل‌هایی که بر فراز شهرک‌های وسیع می‌چرخیدند، حالا کنار ساختمان‌های نیمه کاره پارک شده‌اند. در حالی که وضعیت بغداد به لطف امنیت و درآمدهای بیشتر نفتی بهبود یافته است، حاکمان آن در حال نابودی خودمختاری کردستان هستند. پس از ۳۰ سال خودگردانی، اقتصاد، مرزها، مناطق مورد مناقشه و سیاست کردها تا حد زیادی تحت کنترل حکومت مرکزی قرار گرفته است. یک دیپلمات غربی که تحولات بغداد را زیر نظر دارد، می‌گوید: «دولت منطقه‌ای کردستان (KRG) در حال از دست دادن قدرت است. این خطر وجود دارد که پروژه کردستان شکست بخورد.»
کردها تا حد زیادی می‌توانند خود را مقصر بدانند. نزاع بین دو خانواده فئودال آنها – بارزانی‌ها که بر غرب حکومت می‌کنند و طالبانی‌ها در شرق – تشدید شده است. از سال ۲۰۱۷، رهبران آنها قدرت را به پسران بی‌پروای خود با شخصیت‌های متضاد منتقل کرده‌اند. احزاب آنها – حزب دموکرات کردستان مسعود بارزانی (KDP) و اتحادیه میهنی کردستان (PUK) طالبانی‌ها – بر سر منابع کاهش یافته با هم می‌جنگند. وزرای آنها اغلب در کابینه بغداد علیه یکدیگر رأی می‌دهند.
اتحادیه میهنی کردستان، حزب ضعیف‌تر از میان این دو، آشکارا از بغداد درخواست حمایت می‌کند. بافل طالبانی، رهبر این حزب می‌گوید: «عراق بهتر از کردستان است.» علیرغم اصرار غرب، دو طرف از متحد کردن نیروهای خود که هر دو طرف آنها را به نام پیشمرگ می‌شناسند، خودداری می‌کنند. ترور هسته‌های گروه‌های یکدیگر از سر گرفته شده است.
آخرین جلسه پارلمان کردستان با یک درگیری، با پخش مستقیم در تلویزیون پایان یافت. با افزایش نارضایتی کردها نسبت به درگیری‌های داخلی، رهبران آنها سرکوبگرتر می‌شوند. انتخاباتی که باید سال گذشته حداقل برگزار می‌شد تا فوریه ۲۰۲۴ به تعویق افتاده است. آزادی رسانه‌ها که زمانی یکی از ویژگی‌های کلیدی اقلیم کردستان بود، محدود شده است.
دولت عراق در بغداد از این رقابت برای پس گرفتن قدرتی استفاده می‌کند که پس از قیام کردها علیه دیکتاتور قدیمی عراق، صدام، در سال ۱۹۹۱ از دست داد. این کار با مسئله پول شروع شده است. در اوایل سال جاری، دادگاه عالی از یک حکم داوری بین‌المللی در پاریس استفاده کرد تا فروش نفت کردستان را غیرقانونی اعلام کند و کردها را از درآمد فروش ۴۵۰،۰۰۰ بشکه در روز محروم کند. پرداخت حقوق کردها اکنون به کمک هزینه ماهانه‌ای وابسته است که بغداد به دولت اقلیم می‌پردازد.
رهبران کردی که زمانی از بغداد دوری می‌کردند، اکنون دائماً برای درخواست کمک به پایتخت می‌روند. نیچروان بارزانی در طول چهار سال به عنوان رئیس اقلیم کردستان، ۱۰ سفر رسمی به بغداد داشته است. سلف و عموی او، مسعود بارزانی، در ۱۵ سال یک سفر به پایتخت داشت. بر اساس بودجه ملی جدید که در ماه ژوئن به تصویب رسید، هر یک از استان‌های اقلیم کردستان اکنون می‌توانند برای دریافت کمک‌های مالی مستقیم از بغداد اقدام کند. این امر می‌تواند طالبانی‌ها را وسوسه کند که از منطقه تحت سلطه بارزانی جدا شوند و وحدت اقلیم را تضعیف کنند.
دولت بغداد کنترل مرزهای کردستان عراق را نیز در دست گرفته است. آنها نگهبانان خود را در گذرگاه‌ها و فرودگاه‌های اقلیم کردستان مستقر کرده‌اند و در واقع به آن حق وتو می‌دهد که چه کسی می‌تواند وارد و یا خارج شود. تعلیق خرید نفت از عراق توسط ترکیه، هزینه‌های ترانزیتی را که کردها از طریق آن از این تراکنش‌ها کسب درآمد می‌کردند از بین برده است (یک دادگاه بین‌المللی تشخیص داد که ترکیه بدون رضایت عراق از کردستان نفت وارد کرده است و حدود ۱.۵ میلیارد دلار به عراق غرامت اعطا کرد).
در جنوب، ارتش عراق در حال تحکیم تسلط خود بر مناطق مورد مناقشه‌ای است که پس از رفراندوم در سال ۲۰۱۷ از کردها پس گرفتند. آنها از آن زمان با تشویق اعراب به اسکان در زمین‌های مورد ادعای کردها، جمعیت‌شناسی اقلیم را تغییر دادند. اگر آن همه پرسی امروز برگزار می‌شد، کردها ممکن بود دیگر در اکثریت نباشند.
شاید آسیب‌رسان ترین آنها، اعمال مجدد برتری قانونی توسط دولت عراق باشد. دادگاه عالی عراق در ماه مه تصمیم کردستان برای به تعویق انداختن انتخابات را مغایر با قانون اساسی اعلام کرد و دستور داد کمیسیون انتخابات کردستان با کمیسیون انتخابات عراق جایگزین شود. کردستان همچنین در حال از دست دادن جایگاه خود به عنوان پناهگاهی برای فعالان فراری عراقی است. سال گذشته نیروهای امنیتی کرد یک محقق عراقی را که برای یک اندیشکده آمریکایی کار می کرد دستگیر کردند و به بغداد تحویل دادند. کارفرمایان در بخش رسمی اقلیم کردستان اکنون برای استخدام نیاز به دریافت مجوز امنیتی از پایتخت دارند.
به مدت سه دهه، کردها زبان خود را ترویج کرده و با آثار برنامه قدیمی «عرب‌سازی» رژیم بعث مقابله کردند. نسلی فراموش کرد که چگونه عربی صحبت کند. اما ورق در حال برگشتن است. پسر یک رهبر کرد در مراسم فارغ التحصیلی خود در دانشگاه محلی به زبان عربی برای حاضران سخنرانی کرد. با تنگ‌تر شدن روابط با بغداد، بخش خصوصی کردستان نیز اکنون به افراد جدیدی نیاز دارد که عربی صحبت کنند. با هجوم جنوبی‌ها به املاک خالی ارزان قیمت، زبان عربی به اربیل، پایتخت اقلیم، نیز بازگشته است. یک مشاور اهل کردستان عراق می‌گوید: «اعراب یک فرصت تجاری هستند. اما همچنین یک تهدید هستند.»
همزمان که نفوذ اعراب عراقی در کردستان در حال افزایش است، اهرم کردها در پایتخت ضعیف‌تر می‌شود.
روزی روزگاری شاید کردهای عراق برای نجات به غرب نگاه می‌کردند. قدرت‌های غربی پس از جنگ ۱۹۹۱، با منطقه پرواز ممنوع سازمان ملل، برای کردها پناهگاه امنی ایجاد کردند. اما اکنون علاقه غرب نیز کاهش یافته است. کردها منطقه پرواز ممنوع خود را زمانی که آمریکا عراق را در سال ۲۰۰۳ اشغال کرد، از دست دادند. و اگرچه آمریکایی‌ها هنوز یک پایگاه هوایی در کردستان در حریر، در ۶۵ کیلومتری شمال اربیل دارند، کردها شکایت دارند که وقتی گروه‌های شبه‌نظامی موشک و پهپاد به سمت آنها شلیک می‌کنند، هیچ حمایتی دریافت نمی‌کنند. راه‌اندازی کنسولگری جدید آمریکا در اربیل از برنامه عقب افتاده است. یک مقام کرد با نگرانی گفت: سکوت غرب، قدرت ائتلاف را مورد تردید قرار می‌دهد.
کردها هنوز چند ورق برای بازی دارند. آنها برای ورود چینی‌ها که قرار است سد، کارخانه سیمان و یک مجتمع املاک و مستغلات ۵ میلیارد دلاری در خارج از اربیل بسازند، پیش قدم شده‌اند. کردها همچنین می‌توانند از تهدید انبوه پناهجویان برای تحریک غرب به کمک استفاده کنند. تسلط کامل دولت مرکزی عراق بر کردستان می‌تواند باعث یک موج بزرگ مهاجرت به ترکیه و از آنجا به اروپا شود.
اما اکثر کردها مأیوس هستند؛ یک تحلیلگر در اربیل می‌گوید: «ما فقط یک استان دیگر در عراق خواهیم بود. فانوس استقلالی که برای حدود ۳۰ میلیون کُرد پراکنده در چند کشور درخشید، در حال محو شدن است.»
انتهای پیام